إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 725)

بكن باين سعوط و از اين حديث ظاهر مىشود كه عمل بقول طبيب مىتوان كرد و ممكن است كه چون حضرت خود طبيب واقعي بودند مىدانستند كه آن طبيب درست حكم كرده است حضرت تجويز فرموده باشند .
( و روى الحلبيّ و محمّد بن مسلم عن أبي عبد الله صلوات الله عليه قال المحرم يمسك على انفه من الرّيح الطَّيّبة و لا يمسك على انفه من الرّيح الخبيثة . ) ( 1 ) و به أسانيد صحيحه متكثرة منقولست كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه محرم اگر به بوى خوش رسد مىبايد كه دست بر بيني گذارد كه آن بو را نشنود ، و اگر به بوى بد رسد مىبايد كه دست بر بيني نگذارد و بر اين مضمون أحاديث صحيحه بسيار وارد شده از معاوية بن عمّار و از هشام بن الحكم و از عبد الله بن سنان و أيضا از معاوية بن عمّار و غير ايشان از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه .
و در صحيح از محمد بن إسماعيل از حضرت أبى الحسن علي بن موسى الرضا صلوات الله عليهما ، و أكثر أصحاب واجب مىدانند بيني گرفتن را از بي خوش و ذكر نكرده‌اند كه بيني را نگيرد از بوى بد و ظاهرا سببش اين باشد كه عبارت حديث ممكن است كه مراد از اين اين باشد كه واجب نيست امساك از بوى بد نه آن كه واجبست عدم امساك و اين وجه بىوجه است بلكه بسيار ظاهر است كه مراد عدم امساكست ، و وجه ديگر آن كه امر صريح نيست در وجوب و نهى در حرمت ، پس چون محتمل است كه مراد ايشان كراهت باشد حكم به كراهت مىكنند و حق اين است كه در أمثال اينجا از قبيل متشابهات است و هر دو محتمل است پس أحوط آنست كه دست يا جامه را بر بيني نگيرند در بوى بد و الله تعالى يعلم .

601