أبى عمير را به خلوق كعبه و به آن كه جايز است كه آن را بشويد و بس چون در ازاله غير آن استعمال بوى خوش كرده است و خوب نيست بخلاف خلوق كعبه كه استعمال آن حرام نيست .
( و إذا اضطر المحرم إلى سعوط فيه مسك من ريح يعرض له في وجهه و علَّة تصيبه فلا باس بان يستعط به فقد سال إسماعيل بن جابر أبا عبد الله صلوات الله عليه عن ذلك فقال استعط به . ) ( 1 ) بدان كه در صحيح از إسماعيل بن جابر منقول است كه أو را بادي در رو به همرسيده بود كه شرا باشد و باد سرخ مىگويند به سبب مرضى كه أو حادث شده بود و ممكن است كه نفخى در روى أو بهم رسيده باشد به سبب سوء القينه در حال احرام إسماعيل گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه طبيبى كه معالجه من مىكند مىگويد كه سعوطى مىبايد كرد كه مشك دارد حضرت فرمودند كه سعوط بكن آن سعوط را چون ضرور است ضرر ندارد .
و در صحيح ديگر از إسماعيل بن جابر منقول است كه از آن حضرت صلوات الله عليه سؤال كردم از سعوطى كه بوى خوش داشته باشد محرم مىتواند كرد فرمودند كه باكى نيست . يعنى در حال ضرورت جايز است ، و هر چه را در بيني مىچكانند سعوط مىگويند و صدوق تغيير عبارت كرده است همين مضمون را به آن كه هر گاه محرم مضطر شود به سعوطى كه مشك داشته باشد از جهة بادي كه در روى أو بهم مىرسيده باشد و به سبب مرضى كه أو را حادث شده است پس باكى نيست كه اين سعوط را بكند هر چند مشك داشته باشد پس بتحقيق كه سؤال كرد إسماعيل بن جابر از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از اين مسأله حضرت فرمودند كه سعوط

600