أبى الحسن علي بن موسى الرضا صلوات الله عليهما از علت و سبب تلبيه كه چرا در حالت احرام تلبيه مىگويند حضرت فرمودند كه چون بندگان احرام مىبندند و نيت مىكنند كه أشياء چند را بر خود حرام مىگردانم از حضرت رب العزة تعالى شانه ندا مىرسد كه اى بندگان من و اى كنيزان من چنانكه شما از سر لذتها گذشتيد از جهة رضاى من بذات خود قسم كه البتة شما را بر آتش دوزخ حرام مىگردانم پس حق سبحانه و تعالى فرمود كه اى بندگان من ، بندگان در جواب مىگويند لبيك اى خداوند من در بندگى تو ايستاده‌ام و ديگر در بندگى ايستاده‌ام پس تلبيه جواب نداى الهى باشد و منافاة نيست ميان اين أحاديث و أحاديث ديگر .
از آن جمله آن كه نداى حضرت إبراهيم است و آن كه نداى حضرت موسى را جواب مىگويند و نداى حضرت سيد المرسلين را جواب مىگويند كه همه را امر بحج كرده است بعد از نداى الهى كه در قرآن مجيد ايشان را خوانده است كه * ( وَلِلَّه عَلَى النَّاسِ ) * الخ و نداى حضرت أئمة معصومين صلوات الله عليهم را يك يك جواب مىگويند چون همه همه را طلبيده‌اند و ديگر خواهد آمد پس اگر در حالت تلبيه همه را منظور دارند بهتر خواهد بود لهذا تلبيات بسيار وارد شده است و اگر اكتفا به چهار كنند جواب خداوند عالميان و جواب حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله و جواب إبراهيم و موسى عليهما السلام و جواب حضرات أئمة معصومين صلوات الله عليهم را قصد خواهند كرد و در تلبيه كبير جواب هر يك را قصد مىتوان كرد كه از جهة هر يك يك فقره كه مشتمل باشد بر دو تلبيه قصد كردن ، و اگر در هر يك قصد همه را بكند بهتر است به آن كه قصد كند كه چون همه مرا طلب كرده‌اند از جانب تو اينك أطاعت نموده آمده‌ام و به خدمت ايستاده أم

34