چون به شيعيان رسيده به أو گفتند كه با اين جماعت جنگ كردن جايز نيست برو اينها را به صاحبش پس ده و چون أو را طلب كرد گفتند از شهر بيرون رفت .
حضرت فرمودند كه مرابطه كند و جنگ نكند عرض نمودم كه مرابطه در سر حدهاى مانند قزوين و ديلم و عسقلان خوب است حضرت فرمودند كه بلى عرض نمودم كه اگر ضرور شود جهاد بكند حضرت فرمودند كه نه مگر آن كه خوف اين باشد كه فرزندان مسلمانان را بكشند دفع ايشان از مسلمانان مىتوان كرد هم چنان كه اگر فرنگ يا أمثال فرهنگ بر سر مسلمانان آيند دفع آنها مىبايد كرد پس فرمودند كه مرابطه بكند و جنگ نكند و اگر خوف باشد كه شهر مسلمانان را بگيرند و به بندگى اندازند يا بكشند و در اين صورت جهاد مىكند به رخصت امام از جهة دفع ايشان از خود نه بواسطة سلاطين جور زيرا كه اگر ايشان بر بلاد اسلام مسلط شوند و شعاير كفر با بر پا كنند رفته رفته مثل زمان كفر خواهد شد و نام حضرت بر طرف مىشود پس بنا بر اين جهاد شيعيان مالدار حج بيت الله الحرام است و حج مفلسان نماز جمعه است چنانكه گذشت ( و روى انّه صلوات الله عليه قرء التّائبين العابدين إلى اخر الآية ) ( 1 ) و در روايتي واقع است كه اين آية را حضرت بيا خواندند يا خوانده‌اند به جر كه بدل از مؤمنان باشد يعنى حق سبحانه و تعالى از اين جماعت مىخرد نفوس و أموال ايشان را و شيخ امين الدين طبرسى ذكر كرده است كه اين قرائت أهل البيت است و عبد الله بن أبي أوفى و عبد الله بن مسعود و أعمش است ( و من حجّ يريد به وجه الله عزّ و جلّ لا يريد رئاء و لا سمعة غفر الله له البتّة )

132