عليه فى رجل كان عليه صوم شهرين متتابعين فى ظهار فصام ذا القعدة [1] و دخل عليه ذو الحجّة [2] قال يصوم ذا الحجّة كلَّه الَّا ايّام التّشريق ثمّ يقضيها فى اوّل يوم [ أيّام خ ] من المحرّم حتّى يتمّ ثلاثة ايّام فيكون قد صام شهرين متتابعين قال و لا ينبغى له ان يقرب اهله حتّى يقضى ثلاثة ايّام التّشريق الَّتى لم يصمها و لا باس ان صام شهرا ثمّ صام من الشّهر الَّذى يليه ايّاما ثمّ عرضت له علَّة ان يقطعها ثمّ يقضى بعد تمام الشّهرين ) ( 1 ) و منقول است در صحيح از ابراهيم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه در شخصى كه دو ماه پى در پى بر او باشد از جهة كفاره ظهار و ماه ذى القعده را بگيرد و ذو الحجه داخل شود حضرت فرمودند كه ماه ذو الحجه را تمام روزه مىگيرد مگر روز عيد و سه روز بعد از آن چون كه در اين چهار روز متعارف بود كه اهل مكه گوشتهاى قربانى را پهن مىكردند در آفتاب تا قاق شود و در عرض سال داشته باشند و اكثر اوقات ايام تشريق را اطلاق مىكنند بر سه روز بعد از عيد و گاهى عيد را نيز داخل مىكنند چون در روز عيد شروع در قاق كردن مىكردند و گاهى به مجاز مجاورت ، و در اينجا چهار روز مراد است و ممكن است كه عيد را بظهور گذاشته باشند ، و بعد از آن اين چهار روز را قضا مىكنند از روز اول محرم يا در چهار روز اوايل محرم بنا بر نسخه جمع ، تا دو ماه پى در پى روزه گرفته باشد پس حضرت فرمودند كه با اهل خود نزديكى نمىكند تا سه روز ايّام تشريق را قضا نكند و سه روز اينجا منافات ندارد با چهار كه گذشت چون اين سه روز آخر است و اظهر آن است كه لفظ العيد از

[1] ذو القعدة : لغة فى ذى القعدة
[2] ذو الحجّة آخر سنة العربية أقرب الموارد .

562