و در حديث ديگر از آن حضرت صلوات الله عليه وارد شده است كه روزه سنّت را نيز تا ظهر مىتواند خورد و بعد الظهر نمىتواند خوردن و محمول است بر تأكد استحباب در هر دو .
( و روى ابن فضّال عن صالح بن عبد الله الخثعمىّ قال سالت ابا عبد الله صلوات الله عليه عن الرّجل ينوى الصّوم فيلقاه اخوه الَّذى هو على امره فيسئله ان يفطر أيفطر قال ان كان تطوّعا اجزاه و حسب له و ان كان قضاء فريضة قضاه ) ( 1 ) و كالصحيح منقول است از صالح كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از شخصى كه نيت صوم داشته باشد و برادر مؤمنى كه هم مذهب او باشد تكليف كند او را كه افطار كند حضرت فرمودند كه افطار مىكند و اگر روزه سنت باشد در نامه عملش روزه نوشته مىشود و به هفتاد برابر يا سيصد و شصت برابر چنانكه گذشت و اگر روزه قضا باشد روز ديگر قضا خواهد كرد و محمول است بر افطار پيش از ظهر نيز اگر خورده باشد قضا مىكند و منافات ندارد كه آثم باشد و كفاره نيز لازم باشد .
( و اذا اصبح الرّجل و ليس من نيّته ان يصوم ثمّ بدا له فله ان يصوم ) ( 2 ) و هر گاه شخصى صبح كند و در خاطر نداشته باشد كه روزه بگيرد و بعد از آن به خاطرش رسد كه روزه بگيرد مىتواند روزه گرفتن و لازم نيست از جهة صحت صوم كه شب نيت كرده باشد اگر چه شرط است در كمال آن و بر اين مضمون وارد است احاديث صحيحه بسيار .
چنانكه مرويست در صحيح از عبد الرحمن بن حجاج از حضرت امام

550