نيت صوم كرده است روزه را تمام كند و اگر نيّت افطار داشت بخورد از آن حضرت سؤال كردند كه اگر نيت افطار كرده باشد بعد از زوال نيت مىتواند كرد حضرت فرمودند كه نه پرسيدند ، كه اگر نيّت صوم كند و بعد از زوال افطار كند حضرت فرمودند كه بد كرده است و بر او چيزى نيست مگر قضا همين روز كه مىخواست بگيرد پس روايت را حمل مىتوان كرد بر آن كه نيت صوم را بعد از زوال كرده باشد و به گردنش همين باشد كه بعد از زوال نيت كرده است يا اگر نيت كرده باشد بعد از زوال اگر افطار نكند بهتر است اما از قضا حساب نكند ، و محتمل است كه مراد نيت شب باشد كه اگر شب نيت كرده باشد بعد از زوال حرام باشد افطار و اگر روز كرده باشد حرام نباشد و احتمال اظهر آن است مراد نيت پيش از زوال باشد و در اين صورت كفاره نباشد و اگر شب نيت كرده باشد كفاره لازم باشد و در اين صورت كفاره نباشد و اگر شب نيت كرده باشد كفاره لازم باشد و اين نحو در جمع بين الاخبار اظهر است اگر حديث عمار را اعتبار كنيم و چون نزد اين ضعيف اعتبار ندارد احتياج به تاويل نيز ندارد و ليكن آن چه وارد شده است مهما أمكن نقل مىكنم كه اگر جمعى عمل كنند بكنند چون هر كس را طريقى است و الله تعالى يعلم .
( و روى سماعة عن ابى بصير قال سالت ابا عبد الله صلوات الله عليه عن المرأة تقضى شهر رمضان فيكرهها زوجها على الافطار فقال لا ينبغى ان يكرهها بعد زوال الشّمس ) ( 1 ) و در موثق از ابو بصير منقول است كه سؤال كردم از زنى كه قضا كند ماه رمضان را و شوهرش او را افطار فرمايد به زور حضرت فرمودند كه سزاوار نيست كه زن را اكراه كنند بر افطار بعد از زوال آفتاب و ظاهرش كراهت است چون مرد را جماع جايز است و زن را به اختيار جايز نيست پس اگر جبر كند و

548