و آن چه سابقا مذكور شد كه نيكى با غير اهل بكن يا محمولست بر تقيه يعنى در جائى كه تقيه بايد كرد يا چنانكه تفسير كرديم كه بد نبوده باشند و يا بدى كرده باشند كه با ايشان نيكى خوبست بسيار مثل نيكى كردن با خويشانى كه با ايشان بدى كرده باشند يا كنند يا با امثال سادات و علما كه از حيثيت سيادت و علم با ايشان نيكى كند نه از جهد فسق .
و كالصحيح منقول است از ابو مخنف كه جمعى از شيعه به خدمت حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه آمدند و عرض نمودند كه يا امير المؤمنين اگر اين اموالى كه در بيت المال جمع شده است اينها را به رئيسان و بزرگان عرب قسمت فرمائى كه مدار فسادها از ايشان است و بعد از آن كه خلافت مستقيم شود قسمت بالسويه و عدالت بفرمايى بهتر است .
پس حضرت فرمودند كه واى بر شما يا رحمت بر شما امر مىكنيد مرا كه نصرت را به جور و ظلم طلب نمايم و ستم كنم بر بىچارگانى كه حق سبحانه و تعالى مرا والى ايشان گردانيده است و الله كه هر گز اين نخواهد شد ما دام كه شب و روز گذرد و در آسمان ستاره باشد و الله كه اگر اين اموال مال من باشد هر آينه ميان ايشان بالسويه قسمت خواهم كرد چه جاى آن كه مال ايشان باشد پس ساعتى آن حضرت خاموش شدند و بعد از آن فرمودند كه هر كه از شما مالى داشته باشد زنهار كه آن مال را ضايع و فاسد نسازد كه مال را در غير مصرف صرف نمودن تبذير و اسراف است و سبب نام و آوازه مىشود نزد مردمان و ليكن نزد حق سبحانه و تعالى سبب پستى و مذلت مىشود و البته چنين است كه هر كه مال خود را در غير راه حق صرف نمايد و بغير مستحق آن مال دهد آن جماعت نيز شكر او نمىكنند و غير او را دوست خواهند داشت و اگر نادرا بعضى از ايشان

50