عمدا فرو برد قضا و كفاره مىبايد داد ، و اگر جاهلا فرو برد به گمان آن كه ضرر ندارد مشهور آنست كه در اين صورت قضا و كفاره مىبايد داد و در قضا دغدغه نيست كه مىبايد كرد و در كفاره خلافست .
چنانكه كالصحيح منقولست از زراره و ابو بصير كه سؤال كرديم از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه از شخصى كه با زن خود جماع كند در ماه رمضان يا در احرام به اعتقاد آن كه بر او حلال است حضرت فرمودند كه بر او چيزى نيست و محتمل است كه حمل كنند اين خبر را بر نسيان و ليكن بعيد است و مؤيد عدم كفاره آنست كه احاديث كفاره همه جا از روى عمد وارد است و در عرف جاهل را عامد نمىگويند ، و ظاهر آنست كه كفاره به سبب جرأتست و جاهل جرأت بر مخالفت الهى نكرده است .
و احاديث بر عدم كفاره و قضا بر ناسى از طرق خاصه و عامه متواتر است از آن جمله بدو سند صحيح از محمد بن قيس منقولست از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه مىفرمودند كه هر كه روزه باشد و فراموش كند و بخورد و بياشامد پس افطار نمىكند يا روزه اش باطل نمىشود از جهة آن كه فراموش كرده است بلكه روزى است كه حق سبحانه و تعالى او را روزى فرموده است پس واجبست كه روزه را تمام كند و ظاهر عدم افطار در اين حديث معنى ثانى است كه در حديث اول مذكور شد و اگر چه معنى اول نيز محتمل است .
و در موثق كالصحيح از داود بن سرحان و كالصحيح از ابو بصير جميعا از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه منقول است به همين مضمون و اين روايات همه مطلق است در هر روزه .

414