مىكنند و يك حديث مىكنند يا بعد از نقل اول سند ثانى را ذكر مىكنند و مىگويند مثله ، مناسب اين بود كه در اينجا چنين كند و مخالفتى كه با سابق دارد در لفظ اسد و سبع است و اين سهل است نسبت به آن چه صدوق بسيار مىكند .
< صفحة فارغة > [ نماز با اشاره ] < / صفحة فارغة > « و سال سماعة بن مهران ابا عبد الله صلوات الله عليه عن الرّجل ياخذه المشركون فتحضره الصّلاة فيخاف منهم ان يمنعوه قال يؤمى ايماء » ( 1 ) و منقولست در موثق از سماعه كه گفت از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه سؤال كردم از شخصى كه كفار او را گرفته باشند با سيرى و وقت نماز حاضر شود و از كفار ترسد كه مبادا منع كنند او را حضرت فرمودند كه ايما مىكند . و اين حديث را صدوق نقل بالمعنى كرده است و حديث را او و ديگران چنين روايت كرده‌اند كه كفار او را منع مىكنند از نماز نه آن كه ترسد كه منع كنند كه در اين صورت حكم به ايماء مشكل است مگر آن كه خوف داشته باشد كه با منع آزار رسانند و ممكن است كه حديث ديگر باشد .
« و روى زرارة عن ابى جعفر صلوات الله عليه قال قلت له صلاة الخوف و صلاة السّفر تقصّر ان جميعا قال نعم و صلاة الخوف احقّ ان تقصّر من صلاة السّفر لأنّ فيها خوفا يا لأنّ ليس فيها خوفا » ( 2 ) و به اسانيد صحيحه منقولست از زراره كه گفت عرض نمودم به حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه آيا نماز خوف و نماز سفر هر دو را قصر مىبايد كرد يعنى هم چنان كه سفر به سبب قصر است آيا خوف نيز سبب قصر هست اگر در حضر باشد حضرت فرمودند كه بلى و نماز خوف سزاوارتر است كه قصر در آن واقع شود از نماز سفر به اعتبار خوفى كه نادرا در آنجا مىباشد يعنى حق سبحانه و تعالى نماز سفر را از آن جهت فرمود كه قصر كنند چون نادرا در آنجا خوف مىباشد چنانكه خواهد آمد آيه كريمه * ( إِنْ خِفْتُمْ ) * ) * گذشت نيز پس

89