اى فرزندان عبد المطَّلب هر گز از من دروغ شنيده‌ايد همه گفتند نه هميشه نزد ما امين و راست گو بودى حضرت فرمودند كه اگر شما را خبر دهم كه در عقب اين كوه لشكرى هست تصديق من مىكنيد گفتند بلى حضرت فرمودند كه من شما را خبر مىدهم كه خداوند شما بهشتى آفريده است با هزاران نعمت و دوزخى آفريده است با هزاران عذاب و هر كه اطاعت من مىكند بهشت مىرود و هر كه مخالفت من مىكند بجهنم مىرود و هر كه از شما اول تصديق من كند او خليفه و جانشين من خواهد بود و على بن ابى طالب در آخر مجلس بود برخاست حضرت اشاره فرمودند كه بنشين شايد از اين بزرگان كسى سبقت نمايد و حضرت سه مرتبه فرمودند و هر مرتبه على برمىخاست تا آن كه حضرت او را طلبيدند و فرمودند كه تو خليفه و جانشين منى پس ابو لهب برخاست و گفت تبت يداك تو ما را از جهة اين كار طلبيده بودى و پشت كرد و باقى برخاستند و رو به ابو طالب كردند از روى سخريه كه پسرت بر تو امير شد و رفتند و حق سبحانه و تعالى سوره تبت را فرستاد و اين مضمون در اكثر كتب سير و تواريخ و احاديث خاصه و عامه مذكور است و حكايت طلب در اين حديث نبود از جهة توضيح ذكر شد .
حاصل آن كه حضرت فرمودند كه مراد از ذوى القربى فرزندان عبد المطلباند و ساير قريش و غير قريش در اين آيه داخل نيستند حتى از آزاد كردهاى ايشان حصه ندارند و زكات ساير الناس را مىتوانند گرفت و ايشان با ديگران مساويند و هر كه مادرش سيد باشد و پدرش عام زكات مىگيرد و خمس نمىگيرد زيرا كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه * ( ادْعُوهُمْ لِآبائِهِمْ ) * [1] يعنى فرزندان را به نام پدران بخوانند كه فرزند پدر است نه مادر و از

[1] الاحزاب - 5 .

565