و در حسن كالصحيح از آن حضرت صلوات الله عليه و آله روايت كرده است كه از آن حضرت سؤال كردند از مقدار ميلهايى كه تقصير در آن واجب است حضرت فرمودند كه حضرت خاتم النبيين صلَّى الله عليه و آله حد ميلهاى فرسخ را از سايه عير تا سايه و عير مقرر فرمودند ، و عير و عير دو كوهند در مدينه مشرفه پس چون آفتاب طالع مىشود سايه عير به سايه و عير مىافتد و آن ميلى است كه حضرت رسول صلَّى الله عليه و آله قصر را بر آن مقرر فرمودند .
و منافاتى كه ميان روايت صدوقست و كلينى در ميل ظاهرا سهو از كتّاب يكى از دو كتاب شده باشد به نقصان ثلاثه يا زيادتى آن ، و محتمل است كه از رواة شده باشد و آن چه كلينى ذكر كرده است اقربست به آن چه مشهور است از جهة ذراع كه چهار هزار ذرع گفته‌اند و آن چه صدوق گفته است به تحديد ديگر كه ميل را كرده‌اند كه آن قدريست كه چشم كار كند كه سواره را از پياده تميز تواند كرد در زمين هموار نسبت به اكثر مردمان كه ضعف باصره نداشته باشند و حديد البصر نيز نباشند ، و در قاموس ذكر كرده است كه ميل بكسر قدر مدّ بصر است يا سه هزار ذرع است يا چهار هزار ذرع است بحسب اختلافى كه در فرسخ كرده‌اند كه آيا نه هزار ذرع است بذراع قدما يا دوازده هزار ذرعست بذراع محدّثين ، و در نهايه و صحاح قدر مد بصر از ارض گفته‌اند و الله تعالى يعلم .
« و تصديق ما فسّرت من ذلك خبر جميل بن درّاج عن زرارة بن اعين قال سالت ابا جعفر صلوات الله عليه عن التّقصير فقال بريد ذاهب و بريد جائى و كان رسول الله صلَّى الله عليه و آله اذا اتى ذبابا قصّر و ذباب على بريد و انّما فعل ذلك لأنّه اذا رجع كان سفره بريدين ثمانية فراسخ » ( 1 ) و مصدق آن چه گفتم كه مراد از قصر در بريد آنست كه اراده داشته باشد كه آن روز برگردد

48