و كلينى در صحيح از محمد بن يحيى خزاز روايت كرده است از بعضى از اصحاب ما از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه فرمودند كه روزى ما نشسته بوديم و پدرم نزد والى بنى اميه بود كه والى مدينه بود از قبل ايشان كه پدرم از آنجا برگشتند و نزد ما نشستند و فرمودند كه من نزد اين والى بودم با جمعى از علما اندكى پيش از اين زمان و او از ايشان سؤال كرد از حد مسافت تقصير بعضى گفتند سه روزه راه يا سه بريد و بعضى گفتند يك شبانه روز و بعضى گفتند يك ايوار كه سير عصر باشد كه تخمينا سه فرسخ است ، چون متعارفست كه در شب گير پنج فرسخ راه مىروند و در ايوار سه فرسخ و اگر يك مرتبه مىروند هشت فرسخ مىروند ، پس والى رو بمن كرد كه شما چه مىفرماييد من گفتم كه چون جبرئيل حكم تقصير را از جهة حضرت سيد المرسلين صلَّى الله عليه و آله آورد حضرت از جبرئيل پرسيد كه در چه مسافت تقصير هست جبرئيل گفت در يك بريد گفت بريد چه مقدار است حضرت فرمودند كه سايه عير تا سايه و عير .
پس حضرت صادق فرمودند كه از آن چه گذشت مدّتى شد و بنى اميه مصلحت ديدند كه ميلى چند نصب كنند در راهها كه مسافت را مردمان بدانند به خاطرشان رسيد گفته پدرم حضرت امام محمد باقر پس گز كردند اين مسافت را و دوازده حصه كردند هر حصّه سه هزار و پانصد ذرع پس در هر سه هزار و پانصد ذرع ميلى نصب كردند جميع راهها را پس چون زمان بنى عباس شد تغيير دادند كارهاى بنى اميه را از روى غيرت و گفتند كه حكايت اصل فرسخ از هاشم است يا از حضرت امام محمد باقر يا از هر دو ، و بنى اميّه را در اين امر مدخلى نيست پس در جنب هر ميلى كه بنى اميه نصب كرده بودند بنى عباس ميلى نصب كردند .

47