< فهرس الموضوعات > باب الرّجل يستحى من اخذ الزّكاة < / فهرس الموضوعات > باب الرّجل يستحى من اخذ الزّكاة فيعطى على وجه اخر ( 1 ) اين بابى است در بيان شخصى كه او را شرم آيد از گرفتن زكات و زكات به او دهند از وجه ديگر چون زكات از جمله عبادات ماليه است و آيات و احاديث وارد شده است كه قصد قربت مىبايد و قصد امر قلبى است و لازم نيست كه به مستحق بگويند كه اين زكاتست اگر حال او را دانيم كه مستحق است و اگر ندانيم ممكن است كه تفحص حال او كنيم كه مستحق هست يا نه و بعضى توهم كرده‌اند كه اگر نگوييم كه اين زكاتست ممكن است كه غنى باشد يا صفتى كه زكات به او نتوان داد داشته باشد پس بايد گفتن به او كه اگر مستحق نباشد نگيرد و اين غلط است زيرا كه لازم نيست كه تفحص حال باين عنوان بكنيم مثلا از او بپرسند كه اگر كسى زكات به شما دهد قبول مىكنيد اگر گويد كه نه بپرسند كه چرا قبول نمىكنيد اگر گويد كه چيزى دارم يا عادل نيستم اگر اعتماد بر قول او باشد مىتوان دانست كه مستحق هست يا نه و اگر گفته او را اعتبار نكنيم مدار بر شهود استحقاقست يا ظن قريب بعلم صاحب مال .
( روى عاصم بن حميد عن ابى بصير قال قلت لأبي جعفر صلوات الله عليه الرّجل من اصحابنا يستحى ان ياخذ من الزّكاة فاعطيه من الزّكاة و لا اسمّى له انّها من الزّكاة فقال اعطه و لا تسمّ له و لا تذلّ المؤمن ) ( 2 ) منقولست در حسن كالصحيح از ابو بصير كه گفت عرض نمودم به حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه شخصى از اصحاب ما هست كه او را شرم مىآيد كه زكات بگيرد و مستحق است مىتوانم كه زكات به او بدهم و نام

463