گذارد و آن را قسمت نمايد آشكارا بسيار خوبست و مؤيد اين دو حديثست آن كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه * ( أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ ) * يعنى مسكين خاك نشين و آن كه حق سبحانه و تعالى فقرا را مقدم داشته است ممكن است كه به اعتبار عدم سؤال باشد چنانكه در قرآن مجيد فرموده است كه * ( لِلْفُقَراءِ الَّذِينَ ) * الخ » كه ترجمه اش اين است كه صدقات از جهة جمعى است كه به سبب جهاد ممنوع شده‌اند از كسب و كار و نمىتوانند تجارت كردن از جهة پريشانى يا به سبب جهاد و عبادت ، و چون طلب نمىكنند كسى كه از احوال ايشان خبر ندارد خيال مىكند كه ايشان توانگرانند به سبب عدم طلب و الحاح و مبالغه نمىكنند در سؤال از مردمان و يا محمد تو ايشان را مىشناسى از سيماى ايشان .
و در حديث صحيح وارد شده است كه تفضيل مىدهند آن جمعى را كه سؤال نمىكنند بر آن جمعى كه سؤال مىكنند و اولى آنست كه بهر دو طايفه بدهند تا از خلاف بيرون آيند و امّا عمّال اشهر ميان اصحاب آنست كه در زمان حضور امام صلوات الله عليه عامل نصب مىفرمايند بعنوان اجاره كه سالى چند به او دهند يا بعنوان جعاله كه صد يك آن چه جمع كند از او باشد مثلا و بعضى گفته‌اند كه مجتهدين در زمان غيبت با تسلط نصب عامل مىتوانند كرد و از جمعى ثقات شنيدم كه پادشاه عادل كامل شاه طهماسب انار الله برهانه فرموده بودند كه شيخ على بن عبد العالى عمال را نصب كنند و آن چه از زكوات جمع شود به لشكر دهند از جهة جهاد و الله تعالى يعلم .
و در حسن كالصحيح از حلبى منقولست كه گفت به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه عرض نمودم كه نصيب عامل چيست حضرت فرمودند كه مقدرى ندارد و برأى امام است صلوات الله عليه ممكن است كه مراد اين باشد كه حضرت معصوم مخير است ميان اجاره و جعاله يا آن كه عامل از جهة رضاى الهى عمل نمايد و امام اجرت المثل عطا فرمايند يا آن كه بيشتر نيز اگر

435