اصول أربعمائة است و او روايت كرده است عن رجل عن ابى عبد الله ( ع ) از شخصى از استادان او از آن حضرت صلوات الله عليه در شخصى كه از سفرى آيد در وقت نماز حضرت فرمودند كه اگر خوف نداشته باشد بيرون رفتن وقت را نماز را تمام مىكند و اگر خوف بيرون رفتن وقت داشته باشد قصر مىكند و اين حديث موافق است با حديث اسماعيل بن جابر .
آن چه ظاهر كلام شيخ است در اين جمع آنست كه اخبار تمام را حمل مىكند بر آن كه وقت باقى باشد و اخبار قصر را بر آن كه وقت تنگ باشد و آن چه ظاهر مىشود از اخبار و كلام صدوق نيز احتمال آن معنى دارد آنست كه اگر وقت داخل شود در سفر و وقت آن قدر باشد كه به خانه‌ايد و نماز را تمام كند صبر كند تا به خانه‌ايد و الا در سفر دو ركعت بكند و هم چنين در وقت بيرون رفتن اگر ممكن باشد نماز را چهار ركعت بكند و بيرون رود و الا در بيرون نماز را قصر كند .
چنانكه در صحيح از محمد بن مسلم از احدهما صلوات الله عليهما منقولست در شخصى كه از سفر آيد و وقت نماز داخل شود حضرت فرمودند كه اگر خوف خروج وقت نداشته باشد داخل شود در خانه و نماز را تمام كند و اگر خوف داشته باشد كه پيش از دخول خانه وقت بيرون رود نماز را در سفر بكند و قصر كند ، و ظاهر حديث موثق عمار تاويل شيخ است و حق آنست كه هر دو خوبست و تخيير بهتر .
چنانكه منقولست در صحيح از منصور بن حازم كه گفت از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه شنيدم كه آن حضرت مىفرمودند كه هر گاه شخصى در سفرى باشد و وقت نماز داخل شود پيش از آن كه داخل خانه شود و بيايد تا داخل خانه شود اگر خواهد كه قصر كند و اگر خواهد تمام كند و آن چه از اخبار

34