آن حضرت سؤال كردم كه هر گاه شخصى در سفر باشد و چند روز قضاى ماه رمضان در ذمّت او باشد اگر چند روز در جائى بماند در اثناى راه آن قضا را مىتواند گرفت حضرت فرمودند كه نه تا قصد اقامت ده روز نكند در جائى نمىتواند گرفت .
و در صحيحه علىّ بن يقطين و حسنه سهل بن اليسع وارد است كه اگر در اثناى نماز قصد اقامت كند نماز را تمام مىكند و اگر در اثناى نماز عصر قصد اقامت كند عصر را تمام مىكند و ظهر را كه قصر كرده است اعاده نمىكند بىدغدغه .
« و قال ابو ولَّاد الحنّاط قلت لأبي عبد الله صلوات الله عليه انّي كنت نويت حين دخلت المدينة ان اقيم بها عشرا فاتممت الصّلاة ثمّ بدا لي ان لا اقيم بها فما ترى لي اتمّ ام اقصّر فقال لي ان كنت دخلت المدينة و صلَّيت بها صلاة واحدة فريضة بتمام فليس لك ان تقصّر حتّى تخرج منها و ان كنت حين دخلتها على نيّتك فى التّمام و لم تصلّ فيها صلاة فريضة واحدة بتمام حتّى بدا لك ان لا تقيم فانت في تلك الحال بالخيار ان شئت فانو المقام عشرا و اتمّ و ان لم تنو المقام عشرا فقصّر ما بينك و بين شهر فاذا مضى لك شهر فاتمّ الصّلاة » ( 1 ) و به اسانيد صحيحه و حسن كالصحيح منقولست از حفص گندم فروش يا كافور فروش ثقه كه عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه من در خاطر داشتم وقتى كه داخل مدينه مشرفه شدم يا داخل اين شهر شدم يا آن كه در وقتى كه آن حضرت در شهرى ديگر غير مدينه باشد سؤال كرده باشد و اول اظهر است و نيت داشتم كه ده روز اقامت كنم و نماز را تمام كنم و در تهذيب فأتمّ الصّلاة است و اين اظهر است و يا آن كه داخل شدم و نماز را

19