و اگر در اثناى سفر به جايى رسيد و كارى داشته باشد كه هر گاه كارش ساخته شود روانه شود يا برگردد پس اگر بحسب متعارف داند كه كارش كمتر از ده روز و زياده ساخته نمىشود همين قصد اقامت است تمام مىكند ، و اگر نداند و ممكن باشد كه كارش پيش از ده روز ساخته شود و امروز و فردا گويد تا يك ماه قصر مىكند و بعد از يك ماه اگر مقدار يك نماز در آنجا باشد تمام مىكند و اگر در اول شام اول ماه به شهرى رسد ماه هلالى اعتبار دارد ، و اگر اول ماه نرسد اگر چه روز دويم باشد خلافست بعضى گفته‌اند كه سى روز معتبر است و بعضى گفته‌اند كه هلالى معتبر است چون حق سبحانه و تعالى هلال را از جهة وقتهاى مردمان مقرر ساخته است پس آن چه از اين ماه گذشته باشد از ماه آينده داخل مىكند پس اگر اين ماه سى كم يك نو شود سى كم يك خواهد بود و چون در بعضى از اخبار سى روز واقع شده است محمولست بر غالب كه در ميان ماه آمده باشد چون اين فرض نادر است كه كسى اول هلال به جايى رسد پس در وسط اظهر سى روز است و الله تعالى يعلم .
و چنانكه در سفر روزه ماه رمضان را حرامست گرفتن مگر در جائى كه قصد اقامت كند يا بملك خود رسد كه شش ماه در آنجا وطن كرده باشد هم چنين قضاى ماه رمضان را نيز نمىتواند گرفت مگر آن كه در جائى قصد اقامت ده روز كند .
چنانكه در صحيحه على بن جعفر وارد شده است كه گفت سؤال كردم از برادرم حضرت موسى بن جعفر صلوات الله عليهما از شخصى كه در سفر باشد و ماه رمضان داخل شود و بايستد در اثناى راه آيا روزه مىگيرد حضرت فرمودند كه روزه نمىتواند گرفت تا قصد اقامت ده روز در آن موضع نكند ، و هر گاه قصد كند اقامت ده روز را روزه را مىگيرد و نماز را تمام مىكند على گفت از

18