حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه در شهرى داخل شوى و اراده داشته باشى كه ده روز در آن شهر بمانى پس چون داخل آن شهر شوى نماز را تمام كن و اگر اراده اقامت كمتر از ده روز داشته باشى قصر كن و اگر متردّد باشى و گويى كه فردا بيرون مىروم و پس فردا مىروم و قصد اقامت ده روز نداشته باشى تا يك ماه قصر كن پس چون يك ماه تمام شود نماز را تمام كن معاويه گفت كه عرض نمودم كه اگر روز اول ماه رمضان داخل شهرى شوم و ندانم كه ده روز خواهم ماند چه كنم حضرت فرمودند كه قصر كن نماز را و افطار كن روزه را عرض نمودم كه اگر متردّد باشم و فردا و پس فردا گويم كل ماه را افطار كنم و قصر كنم حضرت فرمودند كه هر دو يك حكم دارد هر گاه نماز را قصر مىكنى روزه را افطار مىكنى و هر جا كه روزه را افطار مىكنى نماز را قصر مىكنى .
و بر اين مضمون وارد است صحيحه زراره و حسن كالصحيح محمد بن مسلم و حسن كالصحيح ابو ايوب و غير آن از اخبار بسيار و شكى نيست در آن كه قصد اقامت عبارتست از آن كه در خاطر داشته باشد كه خواهد بود اگر چه در ابتداى سفر باشد پس اگر خواهد كه به جايى رود كه ده فرسخ باشد و در ميان راه در خاطر داشته باشد كه ده روز خواهم بود تمام مىكند نماز را و روزه مىگيرد در راه و ميان راه و منتهى راه زيرا كه قصد هشت فرسخ ندارد و اگر صد فرسخ راه برود كه در خاطر داشته باشد كه در هر هفت فرسخ ده روز مىباشم در همه سفر تمام مىكند ، و هم چنين اگر اوّل در خاطر داشته باشد كه توقف نكند و چون در ميان راه به جايى رسيد به خاطرش رسيد و با خود قرار داد كه در اينجا ده روز يا بيشتر مىمانم نماز را تمام مىكند تا در آنجاست اگر چه در اثناى نماز به خاطرش رسد كه در اينجا مىمانم كه در اين صورت نماز را تمام مىكند .

17