چنانكه منقولست كه حضرت سيد انبياء و امام اولياء صلى الله عليهما چون يك فرسخ راه مىرفتند قصر مىكردند اگر چه غالب اوقات در نيم فرسخ خفاء جدران و اذان مىشود .
« و قد روى عن الصّادق صلوات الله عليه انّه قال اذا خرجت من منزلك فقصّر إلى ان تعود اليه » ( 1 ) و بتحقيق كه مرويست از آن حضرت صلوات الله عليه كه فرمودند كه هر گاه از منزلت بيرون روى قصر كن تا برگردى به خانه خود و بر اين مضمون چند حديث وارد شده است از صحيح و موثق و ممكن است كه حمل كنيم بر آن كه تا حد ترخص مخير باشد ميان قصر و اتمام .
« و سمعه عبد الله بن يحيى الكاهلىّ يقول في التّقصير في الصّلاة بريد في بريد اربعة و عشرون ميلا ثمّ قال كان ابى صلوات الله عليه يقول انّ التّقصير لم يوضع على البغلة السّفواء و الدّابّة النّاجية و انّما وضع على سير القطار » ( 2 ) و منقولست در صحيح از بزنطى كه از اهل إجماع است و در صحيح از على بن الحكم از كاهلى كه ممدوحست به مدح عظيم و جمعى صحيح مىدانند حديث او را و هيچ شك نيست كه در عمل بمنزله صحيح است و كسى ردّ نكرده است حديث او را كه او گفت شنيدم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه مىفرمودند كه قصر كردن نماز در مسافت چهار فرسخ است در چهار فرسخ يعنى با چهار فرسخ ديگر كه هشت فرسخ باشد ، و غرض از اين عبارت آنست كه لازم نيست كه مسافت هشت فرسخ باشد بلكه اگر چهار فرسخ باشد و اراده داشته باشد كه در همان روز برگردد على المشهور يا پيش از ده روز برگردد همان قصد هشت فرسخ دارد چه ظاهر است كه اگر كسى هشت فرسخ مقصود او باشد و هر روز يك فرسخ برود يا كمتر قصر خواهد كرد ، و اين دو بريد بيست و چهار ميل است كه هر سه ميل يك فرسخ

12