و در موثق كالصحيح از آن حضرت صلوات الله عليه منقول است كه سزاوار آنست كه چون قرائت كند و به آيه رحمت رسد بگويد كه اللهم ارزقنا و چون به آيه عذاب رسد بگويد اللهم اعوذ بك منه .
و در حسن كالصحيح از آن حضرت صلوات الله عليه منقولست كه چون در عقب امام باشد در نماز جماعت و امام آيه رحمت بخواند طلب كند آن را از حق سبحانه و تعالى ، و چون آيه عذاب بخواند پناه برد به حق سبحانه و تعالى از شر آن .
و كالصحيح منقولست از ثمالى كه ديدم حضرت سيّد السّاجدين نماز مىگذاردند و ردا از دوش مبارك آن حضرت افتاد حضرت آن را درست نكردند تا از نماز فارغ شدند من سؤال كردم كه چرا درست نكرديد ردا را حضرت فرمودند ويحك يعنى رحمت بر تو باد و يا واى بر تو آيا مىدانى كه در خدمت كه ايستاده بودم به درستى كه از بنده نماز مقبول نيست مگر آن چه در آن با خدا باشد پس گفتم فداى تو گردم همه هلاك شديم يا پس ما همه هالكيم حضرت فرمودند كه حاشا بلكه حق سبحانه و تعالى نقصها را تمام مىكند به نوافل .
و در احاديث صحيحه و حسنه منقول است از صادقين صلوات الله عليهم كه بسيار است كه از نماز بنده نصف آن را بالا مىبرند كه در نامه عمل او ثبت نمايند يا در لوح ، يا ثلث آن را يا ربع يا خمس پس بالا نمىبرند مگر آن چه دل بنده با حق سبحانه و تعالى باشد ، و مامور به نوافل نشده‌اند مگر از جهة آن كه تمام كنند فرايض را به نوافل و اگر دل با خدا نباشد يا در وقت فضيلت واقع نسازند آن نماز را مىپيچند و بر روى صاحبش مىزنند ، و اما آن چه در صحيحه زراره وارد شده است از نهى از دست بستن اشهر ميان علما حرمت است و خلاف است در بطلان نماز و بعضى گفته‌اند كه مكروه است ، و در صحيحه محمد بن مسلم نيز

350