و در حديث موثق از حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه منقولست كه دو كس داخل مسجد شدند و مردمان نماز نماز كرده بودند حضرت به ايشان فرمودند كه اگر خواهيد يكى از شما امامت كند ديگرى را و ليكن اذان و اقامت نگويد ، اما اگر كسى اذان و اقامه گفته باشد كه تنها نماز كند و جمعى بهم رسند و خواهند كه نماز را به جماعت كنند اولى آنست كه اذان و اقامه را مرتبه ديگر بگويند چنان كه در حديث عمار است .
و در حديث صحيح از معاذ بن كثير منقولست كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه شخصى داخل مسجد شود و امام مسجد سنّى باشد و خوف داشته باشد كه اگر اذان و اقامه بگويد امام به ركوع رود پس بگويد : قد قامت الصّلاة قد قامت الصّلاة الله اكبر الله اكبر لا إله الَّا الله و داخل شود بر نماز و حمل مىتوان كرد بر آن كه اين كلمات را در راه بگويد و چون به او رسد تكبير بگويد و قرائت شروع كند هر چه را در قيام تواند بخواند و باقى را در ركوع و سجود بخواند و اگر راه نباشد به آن كه چون داخل مسجد شود مسجد پر باشد فى الحال داخل شدن در نماز و دريافتن قرائت مقدّم است بر ادراك اذان و اگر در اين صورت نيز عمل به اين حديث كنند بد نيست چون مبالغه در اذان بسيار است و قرائت را در ركوع و سجود ادراك مىتواند كرد با آن كه حديث صحيح است و علما به آن عمل كرده‌اند .
و در حديث موثق منقول است از عمار كه از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه شنيدم كه مىفرمودند كه ناچار است بيمار را از اذان و اقامه هر گاه خواهد كه نماز كند و اگر نتواند كه تكلم كند به آن در خاطر خود بگذارند پرسيدند از آن حضرت صلوات الله عليه كه اگر درد عظيم داشته باشد حضرت فرمودند كه ناچار است از اذان و اقامه زيرا كه نماز نيست بى اذان و اقامه و در

597