إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 534)

دويم :
كسى كه هر گاه مصيبتى به او رسد در مال يا نفس و غير آن چنان كه حق سبحانه و تعالى فرموده است « * ( ولَنَبْلُوَنَّكُمْ ) * » و گذشت تفسير آيه كريمه بگويند كه ما مملوك و بنده خداونديم و خداوند عليم حكيم هر چه نسبت به بندگان خود مىفرمايد عين مصلحت ايشان است خواه در تكاليف و خواه در مصايب و چون غرض الهى آنست كه ايشان را به سبب اينها ثواب غير متناهى در آن نشأه كرامت كند مىگويد كه : و انّا اليه راجعون و به درستى و راستى كه بازگشت ما بسوى او خواهد بود و جزاى ما را بر وجه احسن چنان كه فرموده است خواهد داد .
سيم :
كسى كه از جانب حق سبحانه و تعالى به او نعمتى برسد با آن كه هميشه متواتر و متوالى است بگويد كه جميع ثناها و حمدها مخصوص خداونديست كه آفريننده و روزى دهنده و تربيت كننده جميع عالميان است و در بعضى از نسخ فقيه رب العالمين نبود اما در خصالى بود كه قديم است و به يك واسطه از نسخه مصنف نوشته‌اند و جمعى از مجتهدين و محدثين بر آن گشته‌اند و اجازت فضلا در آنجا هست چهارم كسى كه هر گاه از او خطائى سر زند فى الحال رجوع به توبه و انابه كند پيش از آن كه در نامه عملش نوشته شود .
( وقال ابو جعفر صلوات الله عليه ما من مؤمن يصاب بمصيبة فى الدّنيا فيسترجع عند مصيبته و يصبر حين تفجاه المصيبة الَّا غفر الله له ما مضى من ذنوبه الَّا الكبائر الَّتى أوجب الله عزّ و جلّ عليها النّار و كلَّما ذكر مصيبته فيما يستقبل من عمره فاسترجع عندها و حمد الله عزّ و جلّ عندها غفر الله له كلّ ذنب اكتسبه فيما بين الاسترجاع الاوّل إلى الاسترجاع الاخير الَّا الكبائر من الذّنوب ) و در صحيح و حسن كالصحيح از معروف بن خربوذ مكى از حضرت امام محمد باقر سلام الله عليه منقول است

441