كه فرمودند كه هر مؤمنى كه در دنيا به مصيبتى مبتلا شود در وقت مصيبت بگويد * ( إِنَّا لِلَّه وَإِنَّا إِلَيْه راجِعُونَ ) * و چون مصيبت به ناگاه به او رسد صبر كند و بىتابى نكند البته حق سبحانه و تعالى گناهان گذشته او را همه بيامرزد مگر گناهان كبيره كه حق سبحانه و تعالى واجب گردانيده است جهنم را از براى آن يعنى به استحقاق اگر توبه نكند و رحمت الهى شامل حال او نشود و شفاعت احدى او را دستگيرى نكند و بلاغت مقتضى آن است كه چنين سخن گويد تا كسى جرأت نكند بر گناهان كبيره و هر چند اين مصيبت به خاطرش رسد در آينده و كلمه استرجاع را بگويد و حمد الهى كند و چون مدتى كه گذشت غالب اوقات متفطن مىشود كه خير او در بلا بوده است و صدمه آن بلا گذشته است حمد الهى مشكل نيست حق سبحانه و تعالى بيامرزد او را هر گناهى را كه كرده باشد از گفتن آن كلمه تا گفتن اين كلمه مگر گناهان كبيره را چنان كه در باب كباير خواهد آمد تعداد آن و ممكن است كه وصف احترازى باشد و مراد همه كباير نباشد بلكه مثل شرك و كشتن معصوم و چيزهائى كه كفر است اينها مغفور نشود و باقى كباير مغفور شود و اين معنى بحسب عبارت ظاهرتر است و الله تعالى يعلم .
و در حديث صحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه وارد شده است كه هر كس را حق تعالى ملهم سازد در وقت مصيبت كه كلمه استرجاع را بگويد بهشت واجب مىشود از جهت او .
و در حسن كالصحيح از آن حضرت صلوات الله عليه منقولست كه هر كه بعد از مدتى به خاطرش آيد مصيبت گذشته و او بگويد انّا للَّه و انّا اليه راجعون و الحمد للَّه ربّ العالمين اللَّهمّ اجرنى على مصيبتى و اخلف علىّ افضل منها يعنى خداوندا مرا مزد ده بر آن مصيبت كه بر من واقع شد و

442