فرمودند كه براء بن معرور انصارى در مدينه مشرفه بود و حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله در مكه معظمه تشريف داشتند و چون براء محتضر شد وصيت نمود كه در قبر روى او را به جانب آن حضرت و به جانب كعبه كنند پس چنان كردند و اين سنت را حضرت جارى ساختند و وصيت نمود بثلث مالش حق سبحانه و تعالى در قرآن فرستاد و سنت جارى شد و هيچ شك نيست كه مراد از سنت سنت واجبه لازمه است نه بمعنى مستحب و الله تعالى يعلم .
و در حديث قوى كالصحيح بطرق متعدده از محمد بن عجلان از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه منقولست كه چون ميت را به نزديك قبر آورى فى الحال او را به قبر مبر كه كار بر او دشوار و گران شود بلكه دو سه گز دور تر بگذار تا دلش به جاى خود آيد و بعد از آن او را داخل لحد كن و اگر تقيه نباشد روى او را به خاك گذار بعد از آن كه كفن را از روى او دور كرده باشى و بايد كه اولى مردم به او كه شيعه است يا وارث شيعه نزديك سر او باشد و پناه به خدا برد از شر شيطان و سورهء فاتحه ، و معوذتين ، و قل هو الله احد ، و آية الكرسى را بخواند پس تلقين كند او را به اسامى ائمهء معصومين صلوات الله عليهم بعد از شهادتين و به همين مضمون روايت كالصحيح از محمد بن عطيه منقولست اگر چه گمان اينست كه سهو القلم است و ابن عجلان است .
و در حديث حسن كالصحيح حلبى بلكه صحيح چون ظاهر است كه اين احاديث در كتاب ابن ابى عمير بوده است و كتب ابن ابى عمير كالشمس پيش ايشان مشهور بوده است و هر چه را كلينى بسند حسن روايت كرده است از كتاب حلبى به اعتبار ابراهيم بن هاشم ، صدوق و شيخ به اسانيد صحيحه روايت مىكنند و نديده‌ام كه احدى از علما عمل به امثال اين حديث نكرده باشد چون ظاهر است كه ابراهيم بن هاشم اين كتب را بقم آورد و پيشتر از آن حسين بن سعيد و على بن

409