گفتند و شهدا را مىآوردند و حضرت بر هر يك پنج تكبير مىگفتند و حمزه را بر نداشتند تا هفتاد تكبير بر حمزه تمام شد .
و بعيد نيست كه در چنين صورتى زيادتى تكبير و دعا ضرر نداشته باشد چنان كه ظاهر اين حديث صحيح است و چون أولا صدوق اين حديث را بر مفاد فقه رضوى حمل كرده است چنان كه عبارت آن قريبست به عبارت متن و مفاد هر دو يكى است و علما متابعت او كرده‌اند با آن كه لزومى ندارد بلكه ممكن است كه هر دو نحو خوب باشد پس علما كه حل حديث على بن جعفر را به اين عنوان كرده‌اند خوب نكرده‌اند و تفكر در معنى حديث نكرده بودند تا زمان شيخ سعيد شهيد محمد بن مكى رضى الله عنه و شهيد اين معنى را يافت و متأخران متابعت شهيد كردند و روميان شهيد را در زمان تيمور به شرف شهادت مشرف ساختند و حق سبحانه و تعالى نگذاشت كه خون شهيد بخوابد تيمور را بر ايشان مسلط كرد به اندك زمانى تا زياده از صد هزار كس ايشان را به درك اسفل رسانيد اگر چه قصد تيمور در كشتن شاميان طلب خون حضرت امام حسين صلوات الله عليه بود منافات ندارد كه باعث اين طلب شيخ شهيد باشد و از تاريخ روم ظاهر مىشود كه امير تيمور شيعه بوده است و از نصايح الملوكى كه خود از جهت فرزندان خود نوشته است تشيعش ظاهر مىشود و الله تعالى يعلم .
< صفحة فارغة > [ كسى كه نماز كند بر جنازه و ظاهر شود كه گشته بوده است ] < / صفحة فارغة > ( و من صلَّى على جنازة و كانت مقلوبة فليسوّها و ليعد الصّلاة عليها ) و كسى كه نماز كند بر جنازه و ظاهر شود كه گشته بوده است از وضع شرعى به آن كه بر رو افتاده باشد يا سر به جانب دست چپ باشد و پا به جانب دست راست پس مىبايد كه او را درست بگذارند و مرتبه ديگر بر او نماز گذارند .
و در حديث موثق عمار وارد است كه از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه پرسيدند كه اگر بر ميتى نماز كرده باشند و بعد از آن ظاهر شود

345