و محتمل است كه مراد اين باشد كه پى در پى فرست خيرات خود را بر ايشان و بر ما ، بر ايشان به رحمت و بر ما به رحمت و توفيق و هدايت به درستى كه تو اجابت كننده دعاهايى و خداوندى كه خوبيها همه از تست اى بخشنده ترين بخشندگان .
( ويكبّر الرّابعة و يقول اللَّهمّ عبدك [1] و ابن عبدك و ابن امتك نزل بك و أنت خير منزول به اللَّهمّ انّا لا نعلم منه الَّا خيرا و أنت اعلم به منّا اللَّهمّ ان كان محسنا فزد فى احسانه و ان كان مسيئا فتجاوز عنه و اغفر له اللَّهمّ اجعله عندك فى اعلى علَّيّين و اخلف على اهله فى الغابرين و ارحمه برحمتك يا ارحم الرّاحمين ثمّ يكبّر الخامسة ) در فقه رضوى بعد از عنه اين است كه و اغفر لنا و له اللَّهمّ احشره مع من يتولَّاه و يحبّه و ابعده ممّن يتبرّاه و يبغضه اللَّهمّ ألحقه بنبيّك و عرّف بينه و بينه و ارحمنا اذا توفّيتنا يا إله العالمين .
و چون تكبير پنجم مىگويد بخواند * ( رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَفِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنا عَذابَ النَّارِ ) * و اما ترجمه اصل و تكبير چهارم را مىگويد و اين دعا را مىخواند كه ترجمه اش اينست خداوندا بنده تو و پسر بنده تو و پسر كنيز تو به رحمت تو نازل شده است . و در فقه رضوى نزل بساحتك يعنى در فضاى رحمت تو نازل شده است و به درگاه تو آمده است و تو بهترين كسانى كه به درگاه او نزول كنند از منعمانى كه به درگاه ايشان مىروند بواسطه عطاء خداوندا به درستى كه ما علم نداريم و نمىدانيم از او مگر خوبى را كه آن ايمانست و از باقى اعمال اگر چه بد باشد علم نداريم زيرا كه ممكن است كه تو بخشيده باشى

[1] هذا عبدك . خ .

332