به نماز برخيزى پس امر نمىكنم ترا كه اعاده نماز كنى .
بدان كه مجموع مضمون حديث حسن كالصحيح است كه حسين بى ابى العلا از آن حضرت روايت كرده است و گردانيدن نزد وضو و بيرون آوردند نزد غسل را حمل بر استحباب كرده‌اند ، و اگر نه در هر دو حكم يكسانست و ممكن است كه بيرون آوردن غسل از آن جهت باشد كه در غالب اوقات منى ، يا حيض ، و نفاس و استحاضه با مغتسل هست و غالب اوقات بر انگشترى اسم خدا ، يا رسول ، يا ائمه صلوات الله عليهم مىباشد بهتر آن است كه بيرون آورد خصوصا در حمامات عامه مبادا به نجاست برسد .
و محتمل آن است كه مراد از تحويل گردانيدن باشد و از جهت تفنن عبارت چنين فرموده باشند و على اى حال اگر انگشتر فراخ باشد و خاطر جمع باشد كه آب مىرسد گردانيدن سنت خواهد بود ، و اگر نرسد يا نداند كه مىرسد واجبست كه بگرداند تا آب برسد و اما آن كه حضرت فرمودند كه اگر فراموش كرده باشى گردانيدن را تا متوجه نماز شوند اعاده نبايد كرد از آن جهت است كه شك بعد از فراغ است . و احاديث صحيحه وارد شده است كه شك بعد از وضو و غسل و نماز اعتبار ندارد .
و در حديث صحيح از على بن جعفر مرويست كه گفت سؤال كردم از برادرم حضرت امام موسى كاظم صلوات الله عليه كه هر گاه زنى ميل دست داشته باشد ، يا بازو بند در ذراع او باشد و نداند كه آب به زير او مىرسد يا نه حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه حركت دهد تا آب به زير او برسد ، ديگر پرسيدم از انگشترى تنگ كه نداند آب به زير او مىرسد يا نه چه كند ؟ حضرت فرمودند كه اگر داند كه آب به ته او نمىرسد در وقت وضو بيرون آورند . و ظاهرا در آوردن بر سبيل استحباب باشد كه مبادا فراموش كند در حال وضو و نگرداند .

446