كه حضرت موسى گفت : الهى مجلسى چند واقع مىشود كه من ترا از آن عزيزتر و عظيمتر مىدانم كه در آن مجالس ياد كنم ، خطاب رسيد كه اى موسى ذكر من خوب است در همه احوال .
و به سندى صحيح از آن حضرت روايت كرده است كه در توراتى كه يهوديان آن را تغيير نداده‌اند و نزد ما هست مذكور است كه حضرت موسى سؤال كرد كه اى پروردگار من آيا تو به من نزديكى تا با تو راز خود را آهسته بگويم ، يا دورى كه فرياد كنم ؟ خداوند عالميان وحى كرد به او كه اى موسى من همنشين كسانىام كه به ياد منند ، پس موسى گفت كه خداوندا كه در ستر تو خواهد بود روزى كه سترى نباشد مگر ستر تو ؟ يعنى به غير از سايه عرش تو سايه نباشد ، و همگى در آفتاب قيامت گرفتار باشند . حق سبحانه و تعالى فرمود كه كسانى كه در دار دنيا مرا ياد كنند و من ايشان را در دنيا و عقبى به همه الطاف ياد كنم ، و جمعى كه از جهت رضاى من با يك ديگر دوستى كنند من نيز ايشان را دوست دارم ، پس اين جماعتند كه هر گاه مىخواهم عذابى به اهل زمين بفرستم به بركت ايشان نمىفرستم ، و از اين باب احاديث بسيار است در ذكر الهى و مطلب از ذكر اينها آن بود كه اسانيد اين اخبار را بعنوان صحيح ياد كنم با فوايد بىشمار .
اما آن كه حضرت موسى گفت كه آيا دورى يا نزديك دو احتمال دارد يكى آن كه كيفيت ذكر و دعا را طلبيده باشد كه آيا بلند ذكر كنم مانند كسانى كه دورند و ملاحظه بعد خود كنم كه چون آن چه مىبايد از قرب الهى در من نيست مناسب آنست كه بنحو دوران دعا كنم ، يا ملاحظه قرب تو كنم بفضل و رحمت كه هر چند كه ما دوريم اما رحمت تو نظر به همه عالميان نزديك است .
دوست نزديكتر از من به من است * وين عجبتر كه من از وى دورم

314