وحى كرد خداوندى كه عظمت او از آن اعظم است كه وصف توان كرد ، به موسى كه اى موسى من همنشين كسانىام كه به ياد منند پس موسى گفت اى پروردگار من ، من در حالتى چند مىباشم كه ترا از آن عظيمتر مىدانم كه ترا در آن حالتها ياد كنم پس خداوند عالميان فرمود كه در هر حالى كه باشى مراد ياد كن و بذكر من مشغول باش .
بدان كه از ابتداى و من سمع الاذان تا به اين جا يك حديث است كه صدوق در علل ذكر كرده است ، به اندك تغييرى بحسب لفظ به سندى معتبر .
و به سندى صحيح روايت كرده است از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه به محمد بن مسلم فرمودند كه ترك مكن ذكر الهى را در هيچ حالى ، و اگر بشنوى كه مؤذن اذان مىگويد و تو در خلا باشى هر چه مؤذن مىگويد تو آن را بگو .
و در روايت صحيحى ذكر كرده است كه زراره گفت كه من به آن حضرت صلوات الله عليه عرض نمودم كه من چه گويم وقتى كه اذان را بشنوم . حضرت فرمودند كه هر كه ذكر الهى بگويد تو نيز بگو .
و در حديث معتبرى ذكر كرده است از حضرت امام موسى كاظم صلوات الله عليه كه از آن حضرت پرسيدند كه چه علت دارد كه سنت است آدمى را كه چون اذان را بشنود هر چه مؤذن بگويد او را بايد گفت اگر چه در حالت بول و غايط باشد ؟ حضرت فرمودند كه سبب زيادتى رزق مىشود .
و كلينى رضى الله عنه به سندى كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه روايت كرده است كه باكى نيست در ذكر الهى اگر چه بول كنى ، به درستى كه ذكر الهى در همه احوال خوب است پس بايد كه ترا ملال بهم نرسد از ذكر الهى .
و به سندى صحيح از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه روايت كرده است

313