( ولا باس بالوضوء بالماء المستعمل و كان النّبيّ صلى الله عليه و آله اذا توضّأ اخذ النّاس ما يسقط من وضوئه فتوضّأوا به ) و در تهذيب به جاى فتوضّأوا فيتوضّئون به است يعنى باكى نيست وضو ساختن از آبى كه از اعضاى وضو ريخته باشد ، و مقرر بود كه چون حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله وضو مىساختند مردمان آب وضو آن حضرت را تيمنا و تبركا برمىداشتند ، و وضو مىساختند .
و اين حديث را شيخ مسندا از زراره روايت كرده است ، و چون كتاب زراره نزد صدوق بوده است ، ظاهرش آنست كه صدوق از آنجا نقل كرده باشد ، يا از كتاب بزنطى ، و در سند شيخ ضعفى هست به احمد بن هلال ، و ظاهر آنست كه احمد از اين كتب روايت مىكند ، و لهذا ارباب حديث اعتماد نموده‌اند بر مرويات او از كتاب مشيخه حسن ابن محبوب ، و كتاب نوادر ابن ابى عمير .
و غرض از نقل اين خبر رد است بر سنيان كه اكثر ايشان آب غساله وضو را نجس مىدانند ، با آن كه خود نقل كرده‌اند اين را كه آب وضوى آن حضرت را بواسطه تيمن مىبردند ، و اگر نجس مىبود حضرت البته ايشان را منع مىفرمودند ، و اگر آب وضوى آن حضرت پاك بود ، و آب وضوى مردم نجس هر آينه مىبايست يك بار بفرمايند كه نجس است ، و از آن اجتناب بكنيد ، حتى آن كه بسيار حديثى بر آن حضرت بستند ، و در يكى از كتب حديث ايشان نيست كه حضرت حكم به نجاست كرده باشد ، يا اجتناب از آن كرده باشد .
< صفحة فارغة > [ آبى كه كه شخصى به آن آب وضو ساخته باشد ] < / صفحة فارغة > ( والماء الَّذى يتوضّأ به الرّجل فى شىء نظيف فلا باس ان ياخذه غيره فيتوضّأ به ، فامّا الماء الَّذى يغسل به الثّوب ، او يغتسل به من الجنابة ، او تزال به نجاسة فلا يتوضّأ به ) و آبى كه كه شخصى به آن آب وضو ساخته باشد در ظرف پاكيزه ، پس باكى نيست كه شخصى ديگر از آن

238