باشد ، و حوض بالا نجس ، بالا پاك مىشود ، اما خلاف مشهور و خلاف احتياط است و الله تعالى يعلم . پس چون صدوق آيات و احاديث مطهريت آب را ذكر كرد ، و آن كه اصل در آب طهارت است ، و اگر چه اخبار متواتره بر طهارت وارد شده بود به همين اكتفا نمود ، و مسايل بر آن متفرع ساخت به آن كه گفت :
< صفحة فارغة > [ استعمال آب مشكوك اشكالى ندارد ] < / صفحة فارغة > ( فمتى وجدت ماء ، و لم تعلم فيه نجاسة فتوضّأ منه و اشرب ) پس هر گاه بيابى آبى را ، و در آن آب نجاستى نبينى يا علم بهم نرسد كه نجس است پس جايز است از آن آب وضو گرفتن و آشاميدن . اما اگر آب از شخصى باشد و خبر دهد كه آب من نجس است مشهور آنست كه استعمال نمىتوان كرد به اعتبار آن كه صاحب يد است ، و قول صاحب يد مطلقا مسموع است ، و در اين صورت نيز حكم به نجاست كردن مشكل است اگر چه احوط اجتنابست به نحوى كه گذشت .
( وان وجدت فيه ما ينجّسه فلا تتوضّأ و لا تشرب الَّا فى حال الاضطرار فتشرب منه و لا تتوضّأ منه و تتيمّم ) و اگر در آب چيزى باشد كه سبب نجاست آب باشد پس از آن آب وضو مساز ، و مياشام مگر در حالت ضرورت مثل آن كه تشنه باشد در صحرايى و به غير از آب نجس چيزى نداشته باشد ، و خوف هلاك داشته باشد ، پس در اين صورت جايز است آشاميدن به قدر ضرورت كه نميرد ، و ليكن طهارت به اين آب جايز نيست بلكه بدل وضو تيمم مىكند و به آب نجس وضو نمىسازد به اجماع علما .
( الَّا ان يكون الماء كرّا فلا باس بان تتوضّأ منه و تشرب ، وقع فيه شيء ام لم يقع ما لم يتغيّر ريح الماء فان تغيّر فلا تشرب و لا تتوضّأ منه ) اما اگر يك آب كر باشد بس مىتوانى وضو ساختن و آشاميدن خواه چيزى از نجاسات در آن باشد و خواه نباشد ، مگر آن كه بوى آب متغير شده باشد به نجاست و همچنين رنگ و مزه نيز اگر متغير شده باشد از نجاست پس در اين

204