فتاوى او را بهم رسانيدم ، و در روضة المتقين اشاره به آن كرده‌ام مگر نادرى كه اهتمامى بشأن آن نبود و إن شاء الله در اين شرح اشاره نيز به نادر خواهد شد .
( و لم اقصد فيه قصد المصنّفين فى ايراد جميع ما رووه بل قصدت إلى ايراد ما افتى به و احكم بصحّته ، و اعتقد فيه انّه حجّة فيما بينى و بين ربّى تقدّس ذكره و تعالت قدرته ) و مانند مصنفان ديگر نكردم كه هر چه به ايشان مىرسد از روايات در تصانيف خود ذكر مىكنند خواه صحيح باشد و خواه نه ، و خواه به آن عمل كنند و خواه نه ، بلكه قصد دارم كه بياورم در اين كتاب هر چه را به آن فتوى مىدهم ، و حكم الهى مىدانم ، و جزم به صحت آن دارم كه معصوم فرموده است ، و در آن اعتقاد دارم كه حجت است ميان من و پروردگار من كه مقدس و منزه است ذكر او از آن كه به ياد امثال ما گذرد ، يا اسم او را بر غير او توان اطلاق نمودن هر چند هر دو يك لفظ باشد ، امّا معنى هر دو متباين است ، چنان كه عالم را بر جناب اقدس الهى اطلاق مىكنند و عين ذات مقدس است ، و بر مخلوق كه اطلاق مىكنند معنى عرضى است كه مدرك مىشود ، و قدرت او متعالى است از آن كه توان ادراك يا وصف آن كردن و اين دو جملهء اخر ثنائيه است .
و آن كه صدوق گفته است كه فتوى به آن چه در اين كتابست مىدهم ، به سبب اين علما هر حديثى را كه او در اين كتاب نقل نموده است از مذهب او نقل نموده‌اند ، و مذهب او مىدانند مگر نادرى كه دو سه جائى باشد كه از مذهب او نقل ننموده‌اند .
و آن كه گفته است كه حكم به صحت جميع اين احاديث مىكنم موافق اصطلاح متقدمين است ، چنان كه شيخ بها الدين محمد رحمه الله تعالى در مشرق الشمسين ذكر كرده است . و از جاهاى ديگر نيز ظاهر مىشود كه مراد ايشان از صحت آنست كه معلوم شود انتساب آن خبر بائمه معصومين سلام الله عليهم ، و

185