سبحانه و تعالى در هر يك به قدر استعداد آن كس طلب نمايند ، ظاهرا بد نباشد و از آن جمله حضرت ابو طالب است كه به اجماع علماى از شيعه أو مسلمان بود ، و حضرت سيد المرسلين صلَّى الله عليه و آله بر او نماز گذارد ، با آن كه آن حضرت ممنوع بود از نماز بر منافقان فكيف بر كافر . و اين معنى نيز با ادله خواهد آمد إن شاء الله تعالى .
( فدام بمجالسته سرورى و انشرح بمذاكرته صدرى و عظم بمودّته تشرّفي لأخلاق قد جمعها إلى شرفه ) پس دايم شد به سبب همنشينى او خوشحالى من و منور شد سينه من به سبب درس خواندن او نزد من از علوم او چون او فاضل بود ، و لهذا از روى آداب درس او را مذاكره ناميد ، و به سبب دوستى او مرا ، يا دوستى من او را ، مشرف شدن من به زياده شد بر مشرف شدن به صحبت او كه چون محبت بهم رسيد من بزرگ شدم نه از جهت رتبهء دنيوى اگر چه داشت و ليكن آن منظور نبود بلكه از جهت خلقهاى نيكو بود كه با سيادت جمع كرده بود .
( من ستر و صلاح و سكينة ، و وقار ، و ديانة ، و عفاف ، و تقوى ، و اخبات ) و آن اخلاق حسنه ستر بود ، يعنى مستور بودن عيوب ، يعنى عيبى ظاهرا نداشت و كسى كه مكلف به باطن نيست يا ساتر عيوب مردمان بود ، و مقرر ساخته بود كه كسى در مجلس او حرف غيبت نگويد ، يا هر دو ، و صلاح داشت و آن عبارتست از كردن فرايض و نوافل و اجتناب از صغاير و كباير بلكه مكروهات نيز ، و سكينه داشت كه هميشه دلش به ياد الهى بود ، وقار و طمأنينه داشت كه از سخنان ناخوش و غير آن از جا در نمىآمد بلكه از بلاها نيز .
و بعضى گفته‌اند كه سكينه از بدنست ، و وقار از دل . اما اول اظهر است چون حق سبحانه و تعالى همه جا در قرآن سكينه را بدل نسبت داده است و ديانت داشت يعنى مذهب حق ائمه اثنا عشر با تقيد به شرع در مرتبه اعلى داشت ،

180