است كه حضرت سيّد المرسلين صلَّى الله عليه و آله فرمود : كه همه مردمان هالكند الَّا علماء ، و همه علماء هالكند مگر علمائى كه بعلم خود عمل مىنمايند ، و همه علماء با عمل هالكند مگر آنان كه علم و عمل ايشان خالص باشد از جهة رضاى الهى . و آيات و اخبار در اين باب زياده از حد و حصر است ، و إن شاء الله بعضى از آنها نيز مذكور خواهد شد .
و چون ظاهر است كه اخلاص ضرور است پس اخلاص مقتضى آنست كه از علوم آن چه ظاهر بوده باشد كه رضاى حق سبحانه و تعالى در تحصيل آنست طلب نمايد ، و هيچ شك نيست كه حق سبحانه و تعالى اعرف است بأحوال بندگان از ايشان به احوال خود ، و پيغمبران را به خلايق فرستاد كه ايشان را هدايت نمايند به چيزى كه صلاح ايشان در آن است از علم و عمل ، و منع كنند ايشان را از آن چه فساد ايشان در آنست از علم و عمل ، و دغدغه در اين نيست كه پيغمبر ما بهترين پيغمبران است ، و اوصياى او بهترين اوصياى پيغمبران است .
بلكه بحسب اخبار متواتره از طرق اهل البيت ايشان بهتر از جميع انبيايند بعد از رتبه حضرت سيّد المرسلين صلوات الله عليهم اجمعين ، و ايشان بخلق رسانيدند آن چه در كار است ايشان را از علوم دينيه و معارف يقينيه ، پس بر همه عالميان لازم است كه متابعت ايشان نمايند و علوم ايشان را كسب نمايند ، و ايشان نگذاشته‌اند چيزى را كه ضرور باشد مردمان را مگر آن كه آن را بيان فرمودند . و در معرفت حق سبحانه و تعالى در قرآن بيان شده است در آيات بسيار كه هر ذره از ذرات موجودات دليل هستى اوست ، چه بر همه عقلاء ظاهر است كه اگر جميع آدميان كه زبده مكوّناتند خواهند كه پشه را از كتم عدم موجود گردانند قادر نيستند بلكه اگر خواهند كه بفهمند آن چه را كه حق سبحانه و تعالى در خلق آن كرده نمىتوانند يافت ، مثل آن كه او را بر صورت فيل آفريده است ، و زيادتى داده است او را بر فيل به دو پر و آن را بر فيل مسلَّط گردانيده است كه بر او هجوم

111