اصل غنا . و حديث نوزدهم نيز كه ابى بصير از حضرت باقر علوم اولين و آخرين صلوات الله عليه روايت كرده مؤيد است كه « قال : سألْتُ أبا جَعْفَر عليه السلام عَنْ كَسْبِ المُغَنِّيات ، فقال : الَّتي تَدْخُلُ عَلَيْهَا الرِّجال حَرام وَالَّتي تُدعى الَى الأعراسِ ، لَيْسَ بِه بَاْس » . [1] و همچنين مؤيَّد است به حديث بيست و چهارم كه ملحق به صحيح است كه در كتاب قرب الاسناد ، على بن جعفر از برادرش نقل كرده « قال : سألتُه عَن الغِناء في الفِطْرِ وَالأضْحى وَالفَرَحِ ، قالَ : لا بَاْسَ [ بِه ] ما لَمْ يُعْصَ بِه » . [2] و نيز تقويت مدعا مىكند آنچه در كتاب على بن جعفر در حديث هفدهم است . « قال : سألْتُه عَنِ الغِناءِ في البَطَرِ وَالفَرَح . قال : لا بَاْسَ [ بِه ] ما لَمْ يُعْصَ بِه » [3] و مؤيَّد است به حديث اول فصل ثانى از ابى بصير از حضرت امام محمد باقر عليه السلام كه فرمودند : « فانَّ الله عَزَّ و جلَّ يُحِبُّ الصّوتَ الْحَسَن يُرَجّعُ بِه تَرجيعاً » [4] و باز تأييد اين تأويل است ، صدر حديث پانجدهم [5] از فصل اول ، آنجا كه مىفرمايد : « اقْرؤوُا القرآنَ بِألحانِ العَرَبِ » [6] چرا كه لحن به معناى غناست . چنان كه لغت اشعار بر اين دارد و ابن اثير تصريح كرده به اينكه لحن ، غناست . [7] و بعضى از فُضلا مثل فاضل ربّانى و عالم حقّانى مولانا

[1] اين روايت در كافى ، ج 5 ، ص 119 ، ح 1 ، از ابا عبد الله ( امام صادق عليه السلام ) روايت شده است .
[2] قرب الإسناد ، ص 294 ، ح 1158 .
[3] مسائل على بن جعفر ، ص 156 ، ح 219 .
[4] كافى ، ج 2 ، ص 451 ، ح 13 . در نسخه خطى اين روايت از امام صادق عليه السلام نقل شده است .
[5] ب : دوم .
[6] كافى ، ج 2 ، ص 450 ، ح 3 .
[7] النهاية ، ج 4 ، ص 242 ، « لحن » .

420