آنكه اين وقتى است كه دو حديث متعارض باشد و ما حقيقت هيچ يك از آن دو حديث ندانيم حديث مخالف ايشان مىگيريم يعنى مخالف مذهب ايشان مىگيريم و دانستى كه عمدهء ايشان بر حرمت اكثر افراد غنا و رجحان تحريم غنا رفته‌اند و ما نحن فيه از آن قبيل نيست چه در طريق ايشان احاديث بسيارى بر صوت حسن و غناى در آنچه به خدا نزديك كند واقع شده است به حيثيّتى كه اشتباه در آن نيست و در طريق خاصّه آن قدر از اين روايات وارد است كه شكَّى و اشتباهى [ در آن ] گنجايش ندارد پس مىگوييم كه اين احاديث متّفق عليه خاصّه و عامّه است .
هجدهم :
به سند صحيح ، ابى بصير ليث مرادى از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام نقل نموده « قال : قال أبو عبد الله عليه السلام : أجْرُ المُغَنِّيَةِ الَّتي تَزُفُّ العَرائِسَ لَيْسَتْ بِه بَاْس ، لَيْسَتْ بِالَّتي تَدْخُلُ عَلَيْهَا الرِّجالُ » [1] يعنى ابو بصير گفت كه حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليهما السلام فرمود كه : اجرت غناىِ مغنّيه كه در وقت عروس به خانهء شوهر بردن ، سرود مىكنند ، قصورى ندارد و اين از آن قسم مغنّيه‌اى نيست كه مردان بر آن داخل شوند . و مخفى نيست كه اگر اين قسم از غنا حرام بودى ، اجرت او نيز حرام بودى و حضرت تجويز اجرت نمىفرمودند ؛ چه ، اجرت فعل حرام ، حرام است و نيز اين حديث دلالت دارد بر آن كه منشأ حرمت ، داخل شدن مردان بر ايشان و شنيدن مردان بيگانه آواز زنان است و منع ، نه به سبب اصل غناست و اين مؤيد اين است آنچه گذشت كه مردى طول مىداد جلوس خود را در خلا و حضرت او را تهديد دادند به واسطهء آواز زنْ شنيدن زيرا كه صوت زن نيز عورت است مثل بدنش يا به سبب مقارنت حرام ديگر ، مثل آلات لهو و غير آن از امور محرّمه .

[1] كافى ، ج 5 ، ص 120 ، ح 3 ، « و ليست بالتي يدخل عليها الرجال » .

388