إسم الكتاب : غنا ، موسيقى ( عربي - فارسي ) ( عدد الصفحات : 884)

مطلق صوت ممكن نيست و محل سؤال هم نه و حضرت امام عليه السلام نيز مىفرمايد كه على بن الحسين صلوات الله عليه بهترين خوانندگان قرآن بود به آواز خوش و آن حضرت آواز خوش خود را به قرآن خواندن بلند مىگردانيدند ، به مثابه‌اى كه اهل خانهء آن حضرت مىشنيدند و باز حضرت امام جعفر عليه السلام فرمودند كه امام محمد باقر عليه السلام خوش آوازترين مردمان بود در قرآن خواندن و شب كه برمىخاست ، آواز به قرآن خواندن بلند مىگردانيدند كه مردم رهگذر از سقّايان با بارِ گِران و غير سقّايان به جهت استماع قرائت آن حضرت مىايستادند .
و توقف آن جماعت ظاهراً براى صوت حسن بود ، نه فهم قرآن ، و الَّا بايَست كه نزد هر كسى كه قرآن بخواند بايستند ، ديگر هر رهگذر قرآن نمىفهمد كه به جهت فهم مضامين آن توقّف كند ، بلكه از حسن صوت ايشان را خوش آمده مىايستادند و شك نيست كه هرگاه آواز خوش بلند شود بى طرب نيست . چه ، هرگاه از آواز جمّال ، جَمل به طرب آيد ، انسان به طريق اولى ، مگر آنكه سقيم المزاج باشد ! و آواز خوش به طرب آورنده ، غناست ، چنانچه از علماى اعلام در مقدّمه ، سَبْقِ ذكر يافت .
ششم :
هم در كتاب كافى از حضرت امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه السلام مروى است كه فرمود : « ما بَعَثَ الله نَبيّاً إلَّا حَسَن الصَّوت » . [1] يعنى حق سبحانه و تعالى نفرستاد هيچ پيغامبرى را ، مگر اينكه خوش آواز بوده . و شك نيست كه آواز خوش نعمتى است كه به مقرّبين درگاه خود مرحمت نموده و اين نعمت مصرفى دارد و مصرفش قرآن و دعا و اذكار و مرثيهء شهدا و معصومين است و هر كلامى كه بنده را به مولاى خود نزديك كند .

[1] كافى ، ج 2 ، ص 451 ، ح 10 .

367