حضرت فرمود : « انّ الله أوحى إلى موسى بن عمران : إذا وَقفْتَ بَيْنَ يَدَيَّ فَقِفْ مَوقِفَ الذليلِ الفقيرِ و إذا قرأتَ التوراة فَاْسمِعْنيها بصوت حَزين » [1] يعنى روايت است از امام عليه السلام كه خداى تعالى وحى كرد به موسى بن عمران كه هرگاه در درگاه من ايستاده شوى ، چنان بايست كه بندهء حقير نزد مولاى جليلى ايستد ، يعنى به خشوع و خضوع بايست و هرگاه كلام من كه تورات است مىخوانى بشنوان تورات را به من به صوت حزين .
و دانستى كه صوت حزين ، مطرب است و صوت مطرب غناست بنا بر اكتفا بر اطراب .
و جواب اينكه : شريعت پيش از ما بر ما حجّت نيست خواهد آمد . [2] چهارم :
از حفص مروى است كه گفت : « ما رأيتُ أحداً أشدّ خَوفاً عَلى نَفْسه مِن عليّ بن موسى بن جعفر و لا أرْجى للناسِ منه و كان قراءته حَزَناً فانّه إذا كان قرأ فَكأنّه يُخاطبُ انساناً » [3] يعنى حفص گويد : كه نديدم هيچ كس را ، كه خوفش بر نفس خود زيادهء از حضرت امام رضا عليه السلام باشد و اميدوارتر از او نيز كسى نديدم و قرائت آن حضرت به حزن بود ، يعنى به صوت حزين و حُسن صوت . و چنين بود كه هرگاه قرائت مىفرمودند ، گويا انسانى را مخاطب ساخته با او حرف مىزند و اينكه راوى مىگويد كه : خوف و رجاى آن حضرت بر كمال بود ، اشاره به آن نصيحتى است كه لقمان به پسرش مىكند و مىگويد كه : بايد خوف تو از خداى تعالى چنان باشد كه اگر حقْ تعالى بفرمايد كه يك

[1] كافى ، ج 2 ، ص 450 ، ح 6 .
[2] در ختم خاتمه خواهد آمد .
[3] كافى ، ج 2 ، ص 443 ، ح 10 ؛ بحار الأنوار ، ج 48 ، ص 111 ، باب 5 ، ح 18 . ظاهراً در متن كتاب اشتباهى رخ داده است چرا كه در منابع به جاى « على بن موسى بن جعفر » ، « موسى بن جعفر » ضبط شده است . متن كافى با عبارت روايت فوق تفاوتهايى نيز دارد .

365