الموفّق و المعين :
[ احاديث ستايش آواز خوش ] اول :
در كتاب مستطاب كافى كه بعد از كتاب الله ، احَقِ كتب به تلقّى است از حضرت باقر علوم اولين و آخرين محمد باقر صلوات الله و سلامه عليه و على آبائه الكرام و أبنائه العظام منقول است ، به سندى كه خالى از قوت نيست . « قال : قلت لأبي جعفر عليه السلام إذا قرأتُ القرآن فرفعتُ [ به ] صوتي جاءني الشيطانُ فقال : إنّما تُرائي بهذا أهْلَكْ و الناس . فقال يا أبا محمد [1] : إقْرأ قِراءَةَ ما بَيْنَ القراءتَين تُسْمِعُ أهْلَكَ وَرَجِّعْ بِالقُرآنِ صَوْتَكَ فَانَّ الله عَزَّ وَجلَّ يُحِبُّ الصّوتَ الحسنَ يُرَجَّعُ به ترجيعاً » . [2] و در بعض نُسَخ بدل « يرجَّع به » « يرجَّع فيه » واقع است . راوى گويد : من به خدمت آن حضرت عرض كردم كه وقتى كه من قرآن مىخوانم و آواز خود را به قرآن خواندن بلند مىكنم ، شيطان مرا وسوسه مىكند كه تو ريا مىكنى ، و مىخواهى كه قرآن خواندن تو [ را ] اهل خانهء تو و مردمان ديگر بشنوند . پس حضرت فرمودند : قرائت تواى ابى بصير بايد قرائت وسط باشد ، ما بين جهر به افراط و اخفاى به افراط . يعنى مثل آواز مؤمنان كه اذان بلند مىگويند [3] و اعلام اهل شهر مىكنند نباشد ، و پستِ به افراط به حدّى كه كسى نشنود هم نباشد ؛ بلكه به نحوى باشد كه يارانى كه در دور و حوالى تواند بشنوند تا اجر سماع قرآن دريابند . و باز آن حضرت خطاب به ابى بصير كرده فرمودند : كه آواز در گلو بگردان به تكرار اصوات و به انفصال نغمات در خواندن قرآن .

[1] الف و ب : ابا محمد ، كنيتِ ابى بصير است . ( منه سلَّمه الله تعالى ) .
[2] كافى ، ج 2 ، ص 451 ، ح 13 .
[3] ب : آواز مؤذنان كه اذان بَلَد و اعلام .

362