لكن اين حديث به طريق متعدّده روايت شده پس وجود « درست » در سند قدحى در اعتبار متن حديث نمىكند .
بيست و چهارم : روايت است كه هيچ كس آواز خود را به غنا بلند نكند ، مگر آنكه خداى تعالى دو شيطان بفرستد كه بر دوشهاى او سوار شده ، پاشنه هاى پا بر سينهء او بزنند تا زمانى كه خاموش شود . [1] بيست و پنجم :
عيّاشى در تفسير خود گفته كه : رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم فرمودند كه اول كسى كه غنا و حُدا كرد شيطان بود . و فرمود كه : وقتى كه آدم از شجره خورد ، شيطان خوانندگى كرد و در وقتى كه در زمين قرار گرفت نوحه كرد و بهشت به خاطر آدم آورد . [2] [ توضيح احاديث ] اگر كسى گويد كه : بيست و پنج حديث كه بر حرمت غنا نقل كرديد ، حديث صحيح در ميان اين احاديث بسيار كم است و بعضى دلالتش بر مدّعا صريح نيست . مثلًا حديث سوم كه سندش صحيح است ، دلالت صريح بر مدّعا كه حرمت غناست ندارد . چرا كه مىگويد در خانه‌اى كه غنا مىشود فجيعه يعنى مصيبت خواهد شد و دعا مستجاب نمىگردد و ملك داخل نمىشود و على هذا القياس ؛ و حديثى كه دلالت صريح بر حرمت غنا دارد ، مثل حديث چهارم [ است ، ولى ] ضعف حال مهران بن محمد و حسن بن هارون را دانستى ! جواب آنكه : ما استدلال به حرمت غنا به كل واحد از اين احاديث

[1] إحياء علوم الدين ، ج 2 ، ص 310 ؛ جامع الأخبار ، ص 180 .
[2] تفسير عياشى ، ج 1 ، ص 40 ، ح 23 .

356