را رقمِ محبّت خود كه مضمونش * ( « خَسِرَ الدُّنْيا وَالآخِرَةَ » ) * [1] است بجاى خط سرنوشت برناصيه و وَجَنات احوالشان نوشته تخمِ سوداى عشق خود مانند سويدا در زمين دلِ ايشان كِشْته كه * ( « يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَه » ) * . [2] در راه معرفتش عقل دور انديش ، فريب خوردهء غولِ بيابانِ براهينِ قاطعِ حكيم ، و نتايج ابكار [3] افكارش متزلزل صد هزار اميد و بيم .
جامى < شعر > عقل بگذار كان عقيلهء تُسْت دانهء مكر و دام ، حيلهء تُسْت < / شعر > بيت < شعر > از همرهى عقل بجايى نرسيديم اى عشق بيا راهنما بلكه تو باشى < / شعر > لمؤلفه < شعر > نه عقل در اين راه و نه زر مىبايد نه دين و نه دل نه ترك سر مىبايد رمزيست كه نه تو دانى و نه مفتى شهر عشقى سرشار و چشمِ تر مىبايد < / شعر > ثنا و ستايش مصوّرى را كه گلبرگ چهرهء لاله رويان خطايى [4] نژاد ، و سروِ سَهىْ [5] قامتِ عنبرين مويانِ آذرى نهاد را در چمن روزگار ، شيوهء جلوه گرى چنان داده كه در هيچ ديرى و بتخانه‌اى نيست كه از تاب شعلهء شمع عارض فرنگىوشى شيخ صنعان صفتى پروانه وار بال و پر جان را نسوخته ، و از شور

[1] حج ( 22 ) : 11 .
[2] مائده ( 5 ) : 54 .
[3] ابْكار : جمع بِكْر ؛ فكر بِكْر : انديشه‌اى كه پيش از اين در ذهن كسى خطور نكرده باشد .
[4] خطايى : منسوب به خطا و آن نام شهرى است از تركستان زمينِ مشكخيز ، منسوب به خوبرويان و شاهدان .
[5] سهى : مستقيم روئيده ، راست رسته .

301