هيچ گونه دخل و تصرّفى نكرده‌ايم بلكه فقط از جهت رسم الخطَّ سعى بر اين بوده است كه كلمات به روش نگارش امروزى ضبط شود .
در تصحيح اين اثر تا حدّى كه فرصت اجازه مىداد منقولات تخريج شد و به لحاظ آنكه مخاطب اين مجموعه اهل فن هستند از توضيحات اضافى و معناى كلمات و اصطلاحات صرفنظر شده است . اين رساله با ديباچه‌اى به انشاى مولانا خداداد كه ظاهراً از مريدان مؤلَّف بوده است آغاز مىشود و آنگاه متن رساله با مطلع و مقدمه‌اى از مؤلف ، و طىّ دو فصل و يك خاتمه به انجام مىرسد .
مقدمه متضمّن دو مقام است :
مقام اول : بيان تعريفات لغويين دربارهء غناست و ابتدا هفت تعريف در بارهء غنا طبق نظريات علماى شيعه مطرح نموده و سپس نظر خود را چنين اظهار مىنمايد :
و اين بهترين جمعى است كه : هر صوت حَسَنى كه با آلات لهو يا صوت زنى كه مرد بشنود يا شهوتانگيز باشد و نَفْس بهيمى را به حركت درآورد ، يا كلام كذب و لا طائلى باشد ؛ مسمّا به غناست و حرام است . و هر صوت حسنى كه مقابل اين باشد ، در اكثر احاديث مسمّا به صوت حسن است نه [ مسمّا ] به غنا ؛ و مباح است ، بلكه در قرآن و ذكر مستحب است . . . .
مؤلف پس از اين ، ديدگاههاى تعدادى از علما را براى تأييد نظر خويش نقل مىنمايد و بعد به بررسى كلمهء غنا در كتب لغويين پرداخته و در پايان نقل اقوال آنها سؤالاتى مطرح نموده و پاسخ مىدهد . او در نهايت امر ، چون اقوال لغويين عامّه و خاصّه دربارهء غنا را مختلف و غير قابل جمع دانسته ، راه چاره را رجوع به عرف مىداند .

290