بدانكه شيخ طَبْرِسى عليه الرحمة در كتاب احتجاج نقل مىكند از حضرت ابى عبد الله صلوات الله عليه كه آن حضرت فرمود :
قال رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم : « حلال بَيِّن وَحَرام بَيِّن وَشُبَهات بينَ ذلك . فَمَن تَرَكَ الشُّبَهاتِ نَجا مِنَ المُحَرَّماتِ ، وَمَنْ أخَذَ بالشُبَهاتِ ارْتَكَبَ المحرّماتِ وَهَلَكَ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُ » . [1] يعنى : رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود كه : حلال ظاهرى مىباشد و حرام ظاهرى مىباشد و مشتبهات هم مىباشد ( يعنى چيزى كه نه حرام بودنش ظاهر است و نه حلال بودنش ) . پس هر كس كه ترك كند نجات مىيابد از محرّمات و هر كه فرا گيرد شبهات را ، مرتكبِ محرّمات مىشود و از اهل زيان مىشود از جهت آنكه نمىداند . انتهى .
پس مىگوييم كه غنا كردن در قرآن اگر از روى فرضْ حرمتش ظاهر نباشد ، حلَّيتش هم ظاهر نيست چه جاى آنكه استحبابش معلوم باشد . پس ، از مشتبهات خواهد بود و باز اجتناب از آن واجب خواهد بود . و محمّد بن يعقوب كلينى عليه الرحمة در كتاب كافى روايت مىكند از حضرت ابى جعفر صلوات الله عليه كه آن حضرت فرمود كه :
الوُقُوفُ عند الشُبْهَةِ خَيْر مِنَ الاقْتِحامِ في الهَلَكَة . [2] يعنى : توقّف كردن نزد امور مشتبه و مرتكب آن نشدن ، بهتر است از آنكه كسى در زيان كارى افتد و مرتكب آن شود .

[1] الكافي ، ج 1 ، ص 68 ، باب اختلاف الحديث ، ح 10 ؛ الاحتجاج ، ج 2 ، ص 107 . در احتجاج اين حديث از امام صادق عليه السلام نقل شده است بدون اينكه به رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم نسبت داده شود .
[2] الكافي ، ج 1 ، ص 50 ، باب النوادر ، ح 9 .

280