يعنى : گفتم به حضرت ابى عبد الله عليه السلام كه : وارد مىشود بر ما دو حديث كه يكى از آن دو حديث ما را امر مىكند به چيزى و حديث ديگر ما را نهى مىكند از آن چيز . آن حضرت فرمود كه : عمل به هيچ كدام مكن تا امام معصوم را ببينى و از او بپرسى . گفتم : ناچار است از اينكه به يكى از اين دو حديث كار كنيم . آن حضرت فرمود كه : عمل كن به آن حديثى كه مخالف مذهب سنّيان باشد ، انتهى .
و پيشتر دانستى كه بعضى از سنّيان غنا را مكروه مىدانند و ظاهر است كه هر كه چيزى را مكروه داند ، آن چيز را جايز مىداند . و شيخ طوسى عليه الرحمة در كتاب خلاف نقل مىكند از ابو حنيفه كه او غنا را مكروه مىدانسته [1] و ديگران از شافعيه مباح بودن غنا را نقل كرده‌اند . پس معلوم شد كه اين حديث اگر به معناى غنا باشد موافقت با مذهب سنّيان دارد و طرحش لازم خواهد بود .
جواب هفتم آنكه هيچ كس از علماى شيعه به اين حديث عمل نكرده و حديثى كه مطروحِ جميع علما باشد ، طرحش لازم است يا حملش بر وجهى كه موافقت با قرآن و احاديث صحيحه و مذهب علماى اماميه رضوان الله عليهم أجمعين داشته باشد ؛ مثل آنكه كسى گويد كه معصوم در اين حديث فرموده كه « قرائت كن ما بين قرائتين » ، مىتواند بود كه مراد معلوم اين باشد كه به نوعى بخوان كه به سر حدّ غنا و خوانندگى كردن نرسد و از ساده خوانىِ صرف هم بيرون باشد . و اينكه معصوم فرموده كه : « ترجيع كن صداى خود را » مىتواند بود كه مراد

[1] الخلاف ، ج 6 ، ص 305 ، كتاب الشهادات ، مسأله 54 : « الغناء محرّم يفسقُ فاعله و تردُّ شهادته ، و قال أبو حنيفة و مالك و الشافعي هو مكروه » .

274