خود همچون كسى است كه گناه نكرده ؛ ارباب دين اين اختراع او بدعت مىگويند و هيچكس از مسلمانان در همچنين صورتى نخواهد گفت كه فلانى در اين مسأله رأيش اين است و تقليد او مىتوان كرد بلكه هر كس خواهد گفت كه اين مرد در دين پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم بدعت كرده است از آن جهت كه مال مردم بردن گناه بودنش از آن گذشته است كه به اين طور گفتگوها توان آن را حلال كرد . همچنين اگر كسى حديثى نقل كند و خواهد كه از آن استدلال كند كه غنا در قرآن مباح يا سنّت است ، تفاوتى با آن شخص كه فرض كرديم ندارد .
مطلب پنجم بدانكه در حرمت غنا در قرآن احتياج به ذكر دليل نيست از جهت آنكه همچنين كه حرمت ربا و حرمت غيبتِ صلحا از مذهب شيعه معلوم است ، حرمت غنا در قرآن از مذهب شيعه معلوم است همچنانكه دانستى و دلايلى كه قبل از اين ذكر كرديم از روى تبرّع بود ، همچنين كه پيش از اين اشاره به آن شد . و همچنين كه ما را در باب حرمت غنا كردن در قرآن احتياج به دليل نيست ، در ردّ قول كسى كه قايل باشد كه غنا در قرآن جايز است يا سنّت ، احتياج به دليل نيست . امّا چون دغدغهء آن مىشود كه بعضى از مردم بى خبر به سبب آن كلمات واهى از متابعت شرع حضرت رسالت پناهى صلى الله عليه و آله و سلم باز مانند و قرآن را از روى جهلْ به غنا و خوانندگى بخوانند و آن را ثواب دانند ، در ردّ قول آن كس چند كلمه مسطور مىگردانيم . پس الحال شروع مىشود در مقصود ، و التوكُّل على الملك الوَدود .
امّا آن حديثى كه در آن لفظ ترجيع واقع است كه بعضى از مايلين به غنا خواسته‌اند كه از آن استدلال كنند كه غنا كردن در قرآن جايز بلكه سنّت است ، به اين سند نقل شده است كه :

266