حديث اين مىشود كه : « بخوانيد قرآن را به لغت عرب و به طريق ايشان » ؛ يعنى اخراج حروف از مخارج نماييد و رعايت قواعد تجويد در كلام مجيد بكنيد و نوعى مكنيد كه قرآن از عربى بودن بيفتد ؛ چه ظاهر است كه اگر كسى اخراج حروف را از مخارج نكند اكثر كلمات قرآنى از عربى بودن مىافتد ؛ مثلًا اگر كسى در سورهء توحيد كلمهء * ( « الله الصَّمَدُ » ) * را به سين بخواند يا در سورهء فاتحة الكتاب عبارت * ( « الَّذِينَ » ) * را به زاء بخواند كتاب خدا را غلط خوانده خواهد بود و آن را از عربى بودن انداخته خواهد بود و همچنين باقى قرآن . مجملًا رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود كه : بخوانيد قرآن را به اصوات عرب يعنى به نوعى قرآن بخوانيد كه صداى شما شبيه صداى عربان باشد يعنى به روشى قرآن بخوانيد كه اگر كسى از شما قرآن بشنود ، پندارد كه شخصى از عرب قرآن مىخواند . بعد از آن ، آن حضرت فرمود كه :
بر حذر باشيد كه قرآن را به الحان اهل فسق و به طريقِ يهود و نصارا بخوانيد .
بدانكه همچنين كه لحن به معناى « لغت » آمده ، به معناى خوانندگى و غنا هم آمده يعنى بر حذر باشيد كه به طريقِ اهل فسق قرآن را بخوانيد يعنى به طريقِ خوانندگى قرآن را مخوانيد و بر حذر باشيد كه قرآن را به طريق يهود و به روش نصارا بخوانيد ، يعنى خوانندگى در قرآن مكنيد ؛ چه يهود و نصارا در تلاوت تورات و انجيل خوانندگى مىكنند . و در آخر حضرت رسالت پناه صلى الله عليه و آله و سلم فرمود كه :
بدرستى كه بعد از من جماعتى خواهند آمد كه ترجيع خواهند كرد در قرآنْ ترجيعِ غنا و نوحه و رهبانيت ( يعنى در قرآن خوانندگى خواهند كرد ) ايشان جماعتىاند كه قرآن از گردنهاى ايشان نمىگذرد ( يعنى قرآن كه مىخوانند به دل ايشان اثر

242