حاضر نمىشوند در جايى كه غنا باشد ) .
بيان از اين حديث صحيح دو چيز معلوم مىشود : يكى حرمت خوانندگى خواه در قرآن و خواه در غير قرآن ، از جهت آنكه مقيّد نشده به خوانندگى كردن در غيرِ قرآن ؛ دويم آنكه آيه وافى هدايهء * ( « لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ » ) * در مذمّت غناست .
فايده بدانكه ما را در حرمت خوانندگى كردنْ خواه در قرآن و خواه در غير قرآن ، از قولِ حضرت حق تعالى در كلام مجيد در چند جا ، و همچنين از احاديث صحيحه و غير آن كه بعضى از آن مذكور مىشود إن شاء الله و اقوال فقهاى شيعه رحمهم الله تعالى و اتّفاق ايشان ، دليل است . و اگر كسى قايل شود به اينكه خوانندگى كردن در قرآن جايز است يا سنّت ، از كلام خدا دليلى ندارد . بلكه كلام خدا همچنين كه دانستى بر خلاف قول او خواهد بود و در اين بابْ حديثِ صحيح هم ندارد و احاديث صحيحه همچنين كه مشاهده خواهى كرد بر خلافِ قولِ او خواهد بود و بعضى احاديث غير صحيح را كه مستند خود سازد ، وجوه ضعفِ استدلال به آنها در خاتمهء اين رساله مذكور خواهد شد ، إن شاء الله تعالى . و اقوال فقهاى شيعه و اتّفاق علماى اماميه رحمهم الله نيز بر خلاف قول او خواهد بود .
الحديث الثاني قال ثقة الإسلام محمّد بن يعقوب الكلينيّ رحمة الله عليه في الكافي :
عليُّ بنُ إبراهيمَ ، عن أبيه ، عن ابن أبي عُمَيْرٍ ، عن عليّ بن

216