اكثر مفسّرين كه مراد از « لهو حديث » كه در اين آيه واقع شده است غناست و بعد از آن مىگويد كه :
و هو المَرويُّ عن أبي جعفرٍ و أبي عبد الله و أبي الحسنِ الرضا عليهم السلام . [1] يعنى : اينكه لهوِ حديث كه در اين آيه واقع شده ، مراد از آن غناست ، از حضرت امام محمّد باقر و از حضرت امام جعفر صادق و از حضرت امام رضا عليهم التحية و الثناء حديث در اين باب وارد شده .
و پر ظاهر است كه آيات مذكوره دلالت بر حرمت غنا دارد و هيچ قيدى در آن نيست كه غنا و خوانندگى حرام است إلَّا در قرآن ، بلكه همچنين كه مىبينى حرمت غنايى كه از آيات ظاهر مىشود عام است خواه در قرآن باشد و خواه در غير آن . و زود باشد كه در فصل پنجمِ اين مختصر تصريح فقها را در اين مسأله بدانى ، بلكه مىتوان گفت كه غنا كه حرام است در قرآن و در غير قرآن ، در قرآن حرمتش بيشتر خواهد بود از جهت آنكه اگر كسى شعرى را آلت معصيت كند ، مشخّص است كه به رحمت خدا نزديكتر خواهد بود از كسى كه قرآن را كه بهترين كتابهاى الهى است آلت معصيت كند و حال آنكه بخصوصِ قرآنْ احاديث واقع شده در طريق خاصّه و عامّه كه « غنا در قرآن حرام است » همچنانكه در فصل آينده بعضى از آن مذكور شود ، إن شاء الله تعالى . و چون در اين رساله اختصار مراد است به همين قدر در تفسير آيات اكتفا مىرود . * ( « وَالله يَهْدِي مَنْ يَشاءُ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ » ) * . [2]

[1] مجمع البيان ، ج 8 ، ص 490 .
[2] سورهء بقره ( 2 ) : 213 .

214