فصل اوّل : در بيان قول علماى لغت و قول فقهاى شيعه رحمهم الله در معناى غنا بدانكه قول لغويين در معناى غنا خالى از اختلافى نيست ؛ بعضى از ايشان غنا را تعبير به « مُطرِب » كرده‌اند همچنانكه فيروزآبادى در كتاب قاموس گويد كه :
الغِناءُ ككِساءٍ ، من الصَوْتِ : ما طُرِّبَ به . [1] و در كتاب أساس البلاغه در معناى طَرَب مسطور است كه :
هو خِفَّة مِنْ سُرورٍ أو هَمٍّ . [2] و در كتاب صِحاح است كه :
التَّطْريبُ فِي الصَّوتِ : مَدُّه وَتَحْسِينُه . [3] و بعضى تعبير به « رفع صوت » كرده اند ؛ يعنى بلند كردنِ آواز ، همچنانكه ابن اثير در نهايه مىگويد كه :
فَكُلُّ صَوْتٍ رُفِعَ ، فَعِنْدَ العَرَبِ غِناء .
و در بعضى از نسخ نهايه است كه :
فَكُلُّ مَنْ رَفَعَ صَوْتَه وَوالاه ، فَصَوْتُه عِنْدَ العَرَبِ غِناء . [4]

[1] القاموس المحيط ، ص 1701 ، « غنى » .
[2] أساس البلاغة ، ج 2 ، ص 64 ، « طرب » .
[3] الصحاح ، ص 172 ، « طرب » .
[4] النهاية ، ج 3 ، ص 391 ، « غنى » .

201